دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 15
تمدن و هنر هندی در یک نگاه
شبه قاره هند سرزمینی است با تمدنی بسیار قدیمی و هنری بسیار غنی که به سرزمین عجایب معروف است. این هنر تمدن همزمان با تمدن های مصری، سومری، آشوری، کلدانی، یونانی ایجاد گردیده است که در بعضی از شاخه ها نیز وجوه مشترکی با این تمدن نیز داشته و از هزاره سوم قبل از میلاد قابل بررسی می باشد.
این تمدن، بیشتر در اطراف بخش علیای دره سند مربوط به سه هزار سال پیش از میلاد متمرکز بوده و مناطق موهنجودارو و هراپا در پکستان امروزی از مناطق اصلی گسترش این فرهنگ بودند. اخیراً هم مراکز مهم دیگری در این فرهنگ در کالیبانگان واقع در هند و نزدیکی کراچی در پاکستان دیده شده است.
در کاوشهای بومی نام برده تمدن هایی بسیار عظیم و خوش ساخت را شاهد هستیم. معماری پیشرفته، تندیسهای زیبا، مهرهایی حکاکی شده و جواهراتی زیبا و کتابی به نام ریگ ودا معروف به انجیل هند مربوط به 1000 سال ق. م اطلاعات بسیار خوبی را به محقق معرفی می نماید. یکی از منحصر ترین انواع معماری ، حفر معابد بزرگ در دل سنگهای یک پارچه است.
در این معابد به خوبی سنت های تصویر سازی هندی را می توان ارزیابی و شناخت. سنتهای تصویری که بعداً با آمیخته شدن با یافته های نگارگری ایرانی عصر طلایی فرش هند را رقم می زنند. از دیگر ابتکارات هنرمندان هندی استفاده از قوسهای نعل اسبی و طاق های افقی است و از دیگر موارد لازم به ذکر استفاده بجا و پر حجم از مجسمه های زیبا در این معابد است.
عصر گوپتا (gupta) یعنی قرون دوم تا چهارم میلادی عصر طلایی هنر هندی است و در ادامه شاهد تحولات عظیمی در هنر هند هستیم. از قرن دوزادهم به بعد تاثیرات تمدن اسلامی بر هنر شروع می شود. اوج این تحولات در قرون 17-16 در دوره شاهان گورکانی و یا حکومت مغولان تیموری است. در این زمینه بوجود آمدن سبک راجپوت (Rajput) در نقاشی و سبک فرشبافی ایرانی در هند، ساخت بنای عظیم و زیبای تاج محل، بنایی با شکوه و مرمرین که به دستور شاه جهان به عنوان مقبره همسرش ساخته شد، از شاخصه های این عصر هستند. البته آشکارا این تحولات به کمک هنرمندان ایرانی در دوره گورکانی به انجام می رسد. ذکر فلسفه و استتیک و جهان بینی هنرمند هنر هندی از مجال این مقاله خارج بوده و فرصتی دیگر را می طلبد.
شبه قاره هند به لحاظ جغرافیایی، فقط از جانب شمال به خشکی قاره آسیا وصل بوده و در کل در جنوب آسیا و شمال اقیانوس هند و جنوب غربی چین و شرق پاکستان، 3287590 کیلومتر وسعت دارد. از همین دروازه شمالی بود که دو دوره های تاریخی مختلف تمدن هند رشد نمود و هم مورد تاخت و تاز مهاجمان و غارتگران فرهنگ و منابع طبیعی قرار گرفت. هنر هند را درکل هنری مذهبی و آیینی و سرشار از تاثیرات طبیعت می توان عرض یابی نمود. این هنر قبل از تاثیر کشورهای مغرب زمین در قرن 18؛ هنری کاملاً در خدمت مذهب بود و خدایان آیین های مختلف از عناصر اصلی این هنر است. می توان گفت هیچ سرزمینی به اندازه هند و آیین های و مسلک های مختلف مذهبی بهره نبرده است. هنرمند هندی با رعایت اصول و قواعد اصلی بومی، بیشترین آثار هنری دنیا را به لحاظ تعداد آثار خلق شده داشته است. صادرات در هند چیز جدیدی نیست و میان دربارهای هندی و روم باستان روابط تجاری فراوانی وجود داشته است، که شامل بافته های مرغوب، پارچه های نازک تور مانند معروف به "muslin" و پارچه های پنبه ای، عاج، سنگ های قیمتی و .. بوده است. صادرات پارچه در هند بر اساس ثبتیات جغرافی دان یونانی استرابو و منبعی نوشته شده در قرن اول میلادی به نام Priplos، گجرات را به عنوان یک مرکز مهم تولید و صادرات پارچه معرفی می کنند.
یافته های موهنجو دارو تکنولوژی پیشرفته ای از رنگرزی دندانه ای را نشان می دهد که از هزاره دوم قبل از میلاد در هند شناخته شده بود. همچنین استفاده از چاپ قالبی در هند به 3000 قبل از میلاد بر می گردد که مورخان، هند را خانه اصلی چاپ پارچه قلمداد کرده اند. صادرات پارچه به چین در چهارصده قبل از میلاد محرز شده است.
تاریخچه فرشبافی در هند
تا قبل از نیمه اول قرن 16 میلادی فرشبافی بصورت قالی های پرزدار در این سرزمین تحت تسلط مغول رایج نبود.
البته بر اساس نوشته های بودایی کف پوشهای پشمی در شناخته شده بودند و بکار می رفتند و منابع موید این مورد در ادبیات قرون میانه هند کمیاب نیستند. نوعی کفپوش به نام Dhurrie که اغلب توسط افراد مستمند به عنوان کفپوش به کار می رفت هم اکنون در سراسر جهان شناخته شده و اکنون به عنوان زیرانداز فرشهای نفیس و یا تشک ها به کار می رود. از اقسام معروف آن می توان به Jamkhana اشاره کرد که طرح های هندسی با خطوط حاشیه ای باریک دارند و با نقوش گیاهی یک حیوان و یا گل در وسط تزئین شده اند.
مردمان هیماشال و کشمیر از پشم گوسفند و یا موی بز نمد تولید می کنند که اغلب در مایه های رنگی کرم دیده می شوند و پس از تولید با رنگهای درخشان سوزن دوزی می شوند، تزئینات آنان را اغلب خطوط راه راه راست خطی تشکیل داده و در ابعاد متفاوتی تولید می شوند. قالی های کشمیری بسیار معروفتر و مشهورترند. تزئینات آنها تحت نفوذ تزئینات شال های کشمیری طراحی شده است. از جمله سایر بافته های هندی فرشهای پنبه ای اگرا و میرزاپور اوتارپرداش (Mirzapur Ujjar Pradesh & Agra) و Warrangal از (Andhra Pradesh) ، فرشهای پرز دار و فرش های تبتی Darjeeling با نقشمایه های خاص اژدهایشان قابل ذکرند.
قالی بافی در هند شروعی بسیار دیر هنگام داشته و شواهد موجود نشان دهنده این مسئله است که ایجاد فرهنگ تولید هنر – صنعت انواع فرشهای منسوج از فلات ایران به هند منتقل گردیده است. در زمان حکومت صفویه در ایران و در زمان حکومت سلسله پادشاهان گورکانی و یا پادشاهان مغول سرزمین هند این هنر صنعت در هند رشد نمود. این دوران شامل پنج دوره جکومت پادشاهی است:
بابر شاه (1530-1525)
همایون شاه (1555-1530)
اکبر شاه (1605-1556)
جهانگیر شاه (1617-1605)
شاه جهان (1658-1628)
در این دوره ها خواهیم دید که چگونه هنر فرش بافی بعنوان یکی از هنرهای وارداتی به هند قابل بررسی است. فرش هند هنوز هم از طرح های متنوع خاص هنرمندان ایرانی بهره می برد که در مواردی بعد از گذشت زمان و با اندکتغییراتی که طراحان اعمال کرده اند، می توان بعضی از آنها را هندی و کشمیری و .... ارزیابی کرد. البته بافته های روستایی از قبیل گلیم و ... از سلسله گورکانیان در این سرزمین قابل بررسی است وجود داشته است.
