فرمت فایل : Word ( قابل ویرایش) تعداد صفحات : 4 صفحه
بیماری میاستنی گراویس نوعی فلج ماهیچه ای است که علت آن فعالیت ایمنی بر ضد پروتئین های گیرنده های استیل کولین درسیناپس عصبی _عضلانی است این بیماری مخصوص صفحات انتهایی عضلات مخطط است که بیش تر زنان را گرفتار میکند .
بیماری میاستنی گراویس
بروز آن در سالهای اخیر افزایش واضح داشته است که به خاطر بهبود روشهای تشخیصی است. شیوع آن در برخی کشورها از 43 تا 84 در میلیون (1) تا 14 درصد هزار (2) ذکر شده است. موارد فامیلی آن نیز دیده شده است. ارتباط این بیماری با انواع HLA طی بررسی‌های بعمل آمده در مناطق مختلف یکسان نبوده است و تفاوتهایی در ارتباط با نوع HLA دیده شده است (1، 2).
پراکندگی وسیع سنی این بیماری و ناتوانی همراه که محدودکننده کارکرد اشخاص مبتلا می‌باشد و در طی دوره 4-7 ساله فرد را از فعالیت محروم میکند از مشخصات این بیماری است (1). نکته مهم عدم تشخیص به موقع بیماری و خطرات مصرف برخی داروها و انجام اقدامات جراحی و بیهوشی است که خود منجر به ابتلا بیمار به کریز تنفسی و خطر مرگ در موارد عدم شناسایی می‌گردد. در مقابل اقدامات درمانی وجود دارد که تا حد زیادی بیماری را کنترل و کارکرد فرد را بهبود می‌بخشد. همه این شواهد مؤید اهمیت دادن به این بیماری و تشخیص و درمان آن می‌باشد. با توجه به نکات بالا و عدم بررسی ارتباط نوع HLA با میاستنی گراویس در منطقه جنوب شرق ایران بررسی آن میتواند ارتباطات جدیدی را نشان داده و بیشتر جنبه‌های ژنتیکی و آنتی‌ژنی بیماری را به ما نشان دهد و در تأیید بیماری نیز مؤثر واقع گردد.
داروهای ضد میاستنی گراویس
بیماری میاستنی گراویس در صورتی ایجاد می‌شود که سیستم ایمنی معیوب گردد و پادتنهایی تولید کند که انتقال پیام را بین سیستم اعصاب و عضلات ارادی مختل نماید.
در نتیجه، پاسخ عضلانی که گرفتار می‌شوند عضلات کنترل کننده چشمها، پلکها، صورت، حنجره و حلق هستند و با پیشرفت بیماری عضلات دست و پا نیز گرفتار می‌شوند.
این بیماری اغلب به اختلال غده تیموس که منبع پادتنهای نابود کننده است ارتباط دارد.
روشهای مختلفی برای در میان میاستنی گراویس وجود دارند از جمله برداشتن غده تیموس یا کاهش موقت پادتنهای موجود در خون به کمک روشی موسوم به پلاسمافرز داروهایی که عملکرد عضلات را بهبود می‌بخشند.
اصولاَ نئوستیگمین و پیریدوستیگمین، تجویز می‌شوند.
این داروها را به تنهایی یا همراه با داروهای دیگری که سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند مثل آزاتیوپرین یا کورتیکواستروئیدها می‌توان بکار برد.
چرا داروهای ضد میاستنی گراویس مصرف می‌کنیم؟
داروهایی که پاسخ عضلانی به پیامهای عصبی را بهبود می‌بخشند مصارف متعدد دارند.
یکی از این داروها، ادروفونیوم، خیلی سریع عمل میکند و به محض مصرف شدن بهبودی چشمگیری در علائم بیماری بوجود می‌آورد.
از این اثر برای تائید تشخیص میاستنی گراویس استفاده می‌شود.
با وجود این، به علت اثر کوتاه مدت آن برای درمانهای طولانی مدت مورد مصرف قرار نمی‌گیرد.
پیریدوستگمین و نئوستیگمین برای درمانهای طولانی مدت بهتر هستند.
بویژه هنگامی که جراحی برای برداشتن غده تیموس امکانپذیر نباشد یا نتواند بهبودی کافی بوجود آورد.
این داروها را می‌توان بعد از جراحی برای خنثی کردن اثر شل کننده عضلانی که قبل از برخی جراحی‌ها به بیمار داده می‌شود تجویز کرد.
داروهای ضد میاستنی گراویس چگونه عمل می‌کنند؟
عضله زمانی کار طبیعی خود را انجام می‌دهد که یک پیام عصبی یک پایانه عصبی را وادار به آزار کردن ناقل نورونی کند که با یک گیرنده ویژه در سلولهای عضلانی ترکیب و موجب انقباض عضله می‌شود.
در میاسنتی گراویس سیستم ایمنی بدن بسیاری از این گیرنده‌ها را نابود میکند بطوری که عضله به تحریک عصبی کمتر پاسخ می‌دهد.
داروهای مورد استفاده برای درمان این اختلال، مقدار نافل نورونی را در پایانه عصبی یا متوقف کردن اثر یک آنزیم که معمولاَ آنرا تجزیه میکند افزایش می‌دهد.
بالا رفتن مقدار ناقلهای عصبی به گیرنده‌های باقیمانده اجازه می‌دهد تا موثرتر عمل کنند.
داروهای ضد میاسنتی گراویس چگونه در بدن اثر می‌گذارند؟
این داروها معمولاَ وضعیت عضلات را به حالت عادی یا نزدیک به عادی برمی‌گردانند به ویژه وقتی که بیماری شکل خفیف داشته باشد.
متاسفانه، این داروها می‌توانند با تقویت انتقال پیامهای عصبی در جای دیگری از بدن، فعالیتهای ناخواسته‌ایی در عضلات بوجود آورند.
عوارض جانبی شایع عبارتند از استفراع، تهوع، اسهال و گرفتگی‌های عضلانی در دست و پا و شکم.
ضعف عضلات میتواند ناگهان بدتر شود حتی وقتی که با دارو درمان شوند.
در این صورت، نباید برای از بین بردن علائم اقدام به مصرف مقدار بشتر دارو کرد زیرا مقدار زیاد میتواند با انتقال پیامهای عصبی به عضلات تداخل کند و ضعف بیشتری بوجود آورد.
مصرف داروهای دیگر از جمله برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند به طرز چشمگیری نشانه‌های میاستنی گراویس را افزایش دهند.
اگر نشانه‌ها ناگهان بدتر شوند لازم است به پزشک اطلاع داده شود.
داروهای ضد میاستنی گریویس
بیماری میاستنی گریویس در صورتی ایجاد می‌شود که سیستم ایمنی معیوب گردد و پادتنهایی تولید کند که انتقال پیام را بین سیستم اعصاب و عضلات ارادی مختل نماید.
در نتیجه، پاسخ عضلانی که گرفتار می‌شوند عضلات کنترل کننده چشمها، پلکها، صورت، حنجره و حلق هستند و با پیشرفت بیماری عضلات دست و پا نیز گرفتار می‌شوند.
این بیماری اغلب به اختلال غده تیموس که منبع پادتنهای نابود کننده است ارتباط دارد.
داروهای ضد میاسنتی گریویس چگونه در بدن اثر می‌گذارند؟
این داروها معمولاَ وضعیت عضلات را به حالت عادی یا نزدیک به عادی برمی‌گردانند به ویژه وقتی که بیماری شکل خفیف داشته باشد.
متاسفانه، این داروها می‌توانند با تقویت انتقال پیامهای عصبی در جای دیگری از بدن، فعالیتهای ناخواسته‌ایی در عضلات بوجود آورند.
عوارض جانبی شایع عبارتند از استفراع، تهوع، اسهال و گرفتگی‌های عضلانی در دست و پا و شکم.
شامل 11 صفحه word
بروز آن در سالهای اخیر افزایش واضح داشته است که به خاطر بهبود روشهای تشخیصی است. شیوع آن در برخی کشورها از 43 تا 84 در میلیون (1) تا 14 درصد هزار (2) ذکر شده است. موارد فامیلی آن نیز دیده شده است. ارتباط این بیماری با انواع HLA طی بررسی‌های بعمل آمده در مناطق مختلف یکسان نبوده است و تفاوتهایی در ارتباط با نوع HLA دیده شده است (1، 2).
پراکندگی وسیع سنی این بیماری و ناتوانی همراه که محدودکننده کارکرد اشخاص مبتلا می‌باشد و در طی دوره 4-7 ساله فرد را از فعالیت محروم میکند از مشخصات این بیماری است (1). نکته مهم عدم تشخیص به موقع بیماری و خطرات مصرف برخی داروها و انجام اقدامات جراحی و بیهوشی است که خود منجر به ابتلا بیمار به کریز تنفسی و خطر مرگ در موارد عدم شناسایی می‌گردد. در مقابل اقدامات درمانی وجود دارد که تا حد زیادی بیماری را کنترل و کارکرد فرد را بهبود می‌بخشد. همه این شواهد مؤید اهمیت دادن به این بیماری و تشخیص و درمان آن می‌باشد. با توجه به نکات بالا و عدم بررسی ارتباط نوع HLA با میاستنی گراویس در منطقه جنوب شرق ایران بررسی آن میتواند ارتباطات جدیدی را نشان داده و بیشتر جنبه‌های ژنتیکی و آنتی‌ژنی بیماری را به ما نشان دهد و در تأیید بیماری نیز مؤثر واقع گردد.
داروهای ضد میاستنی گراویس
بیماری میاستنی گراویس در صورتی ایجاد می‌شود که سیستم ایمنی معیوب گردد و پادتنهایی تولید کند که انتقال پیام را بین سیستم اعصاب و عضلات ارادی مختل نماید.
در نتیجه، پاسخ عضلانی که گرفتار می‌شوند عضلات کنترل کننده چشمها، پلکها، صورت، حنجره و حلق هستند و با پیشرفت بیماری عضلات دست و پا نیز گرفتار می‌شوند.
این بیماری اغلب به اختلال غده تیموس که منبع پادتنهای نابود کننده است ارتباط دارد.
روشهای مختلفی برای در میان میاستنی گراویس وجود دارند از جمله برداشتن غده تیموس یا کاهش موقت پادتنهای موجود در خون به کمک روشی موسوم به پلاسمافرز داروهایی که عملکرد عضلات را بهبود می‌بخشند.
اصولاَ نئوستیگمین و پیریدوستیگمین، تجویز می‌شوند.
این داروها را به تنهایی یا همراه با داروهای دیگری که سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند مثل آزاتیوپرین یا کورتیکواستروئیدها می‌توان بکار برد.
چرا داروهای ضد میاستنی گراویس مصرف می‌کنیم؟
داروهایی که پاسخ عضلانی به پیامهای عصبی را بهبود می‌بخشند مصارف متعدد دارند.
یکی از این داروها، ادروفونیوم، خیلی سریع عمل میکند و به محض مصرف شدن بهبودی چشمگیری در علائم بیماری بوجود می‌آورد.
از این اثر برای تائید تشخیص میاستنی گراویس استفاده می‌شود.
شامل 11 صفحه word