لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه19
بخشی از فهرست مطالب
مقدمه
زمینشناسى عمومى ایران میانى
لرزه زمین ساخت :
بر اساس دسته بندی نوگل سادات ( 1962 ) ایران به 15 زون ساختاری تقسیم می‌شود :
زون زاگرس
تاریخچه چینهاى زاگرس
توان اقتصادى زاگرس
ژئومورفولوژی
ویژگیهای تکتونیکی-رسوبی
موقعیت ساختارى کپهداغ
ایالت زمین لرزه ساختی ایران مرکزی
ایالت لرزه زمین ساختی مکران
به بخش گستردهاى از ایران که میان دو زمیندرز تتیس کهن، (در شمال)، و تتیس جوان (در جنوب) قرار دارند میتوان « ایران میانی » نام داد. برخلاف زمیندرز تتیس کهن، درباره محل زمیندرز تتیس جوان اتفاق نظر وجود ندارد. فرهودى (1978) و علوى (1994) محل زمیندرز تتیس جوان را منطبق بر مرز جنوب باخترى کمان ماگمایى ارومیه – بزمان میدانند. اشتوکلین (1968)، و گروهى بزرگ از زمینشناسان، راندگى اصلى زاگرس را به عنوان زمیندرز تتیس جوان پذیرفتهاند. با توجه به پرسشآمیز بودن مسئله فرورانش ورق زاگرس به زیر ورق ایران (کشفى 1976، عمیدى و امامى، 1984، سبزهئى، 1364) ، در این مقاله هم راندگى اصلى زاگرس، مرز میان دو ورق زاگرس (ایران جنوبى) و ورق ایران (ایران میانى) پذیرفته شده است.
چینه شناسی ایران میانی
همسانى کامل سنگهاى پرکامبرین – پالئوزوییک ایران میانى با ایران جنوبى (زاگرس – عربستان)، همسانى رویدادهاى زمینساختى، و همچنین وجود دادههاى دیرینه مغناطیسى، نشانگر آن است که ایران میانى و جنوبى از زمان پرکامبرین پسین تا تریاس میانى سکویى یگانه بودهاند (لاپارانت، 1972 و اشتوکلین، 1977)، ولى، از اواخر پالئوزوییک، در پى تکوین حرکات زمینساختى سیمرین پیشین ، این دو صفحه از یکدیگر جدا شده و در حالى که در زاگرس رسوبگذارى به آرامى و به تقریب پیوسته ادامه داشته، ایران میانى منطقهاى پرتکاپو را در شمال راندگى اصلى زاگرس تشکیل میداده است. ایران میانى پس از جدایش، با سرعتى بیش از صفحه زاگرس به سوى شمال شرقی حرکت کرده و پس از برخورد با ابرقاره اوراسیا و بستن اقیانوس تتیس کهن، بخشى از صفحه اوراسیا شده است. در اواخر پالئوزوییک و در طى مزوزوییک، ایران میانى زیر رژیمهاى کششى بوده ولى، از کرتاسه پسین به دنبال سرانجام گرفتن و بسته شدن تتیس جوان، ایران میانى میان دو کمربند زاگرس و کپهداغ به تله افتاده و از آن زمان به بعد، زیر رژیم فشارشى، با راستاى تنش N20E قرار گرفته است (بربریان، 1983).
ایران میانى سرزمینى یکپارچه و همگن نیست، بلکه در نتیجه عملکرد گسلها به صورت قطعاتى جدا با ویژگیهاى زمینشناختى متفاوت است.در هر حال، دو ویژگى عمده در این پهنه حاکم است یکى چینخوردگى ، دگرگونى و پلوتونیسم شدید مزوزوییک، و دوم، تکاپوى شدید آتشفشانى سنوزوییک. همین دو ویژگى است که صفحه ایران میانى را از صفحه زاگرس متمایز میسازد.
گفتنى است که به ظاهر، بخشهایى از ایران میانى، مانند خردقاره ایران مرکزى، بلوک لوت و بلوک بوکان در اثر تحولات زمینساختى، پایدار شدهاند.
تحقیق در مورد زون لرزه زمین