*منابع دارد
*به صورت ورد
*تحقیقات داخلی و خارجی دارد
*25 صفحه
ارتباطات (مهارتهای ارتباطی) و چارچوب مفهومی آن واژه ارتباط (Communication) از ریشه لاتین (Communis) به معنای اشتراک گرفته شده است. این کلمه در زبان فارسی به صورت مصدر عربی باب افتعال به کار می رود؛ که در لغت به معنای پیوند دادن و ربط دادن و به صورت اسم مصدر به معنای بستگی، پیوند، پیوستگی و رابطه کاربرد دارد. ارسطو، فیلسوف یونانی، شاید اولین دانشمندی باشد که 2300 سال پیش، نخستین بار در زمینه ارتباط سخن گفت. او در تعریف ارتباط مینویسد: «ارتباط عبارت است از جست و جو برای دست یافتن به کلیه وسایل و امکانات موجود برای ترغیب و اقناع دیگران» (مشبکی، 1380).
ارتباط عبارت است از مبادله اطلاعات بین دو یا چند نفر به وسیله علائم مشترک؛ به عبارتی کلیه فعالیتهای گفتاری، نوشتاری و کرداری که برای انتقال معنی و مفهوم و یا اثرگذاری و نفوذ به دیگران، مورد استفاده قرار میگیرد (محمودی، 1385).
ارتباط از نظر واژگانی به معنای پیوند دادن، مرتبط کردن و تماس برقرار کردن است، وقتی انسان با کسی ارتباط برقرار میکند، به نوعی میان خود و او، پیوند ایجاد مینماید که این پیوند میتواند برای فقط چند لحظه یا به درازای یک عمر دوام داشته باشد؛ همچنین میتواند پیوندی دلنشین و دوستانه یا خصمانه باشد که این بستگی به نوع برقراری ارتباط و حفظ آن دارد، حتی ممکن است ارتباط شخص با کسی در ابتدا شیرین باشد، ولی در ادامه به تلخی گراید و سرانجام با قطع ارتباط پایان پذیرد (فتحی، 1384).
جامعه شناسان ارتباط را نوعی فن اطلاعرسانی و انتقال افکار و رفتارهای انسانی از فردی به فرد دیگر میدانند و در واقع آن را نوعی انتقال پیام به شمار میآورند (فتحی، 1384). بدیهی است که ارتباط محور اصلی زندگی انسان را تشکیل میدهد و با اشکال مختلف خود نظیر کلامی، غیر کلامی، نوشتاری و... از اهمیت ویژهای برخوردار است. در حقیقت بیشتر افراد در طول روز به برقرری ارتباط نوشتاری، رودر رو و یا تلفنی میپردازند؛ چراکه از طریق برقراری ارتباط میتوانند به اهداف و آرزوهای خود، جامه عمل بپوشانند و از طریق برنامهها و کارهای روزانه به پیشرفت قابل توجه و موفقیتآمیز نایل شوند (محمودی، 1385).
