لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"
فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحات:24
فهم عام بطور معمول قبول می‌کند که بین امر سیاسی و امر فرهنگی رابطه‌یی وجود دارد. برهمین اساس شکل زندگی سیاسی، اعم از دخالت در زندگی هر روزه و عملی و رویدادهای سیاسی تا نوشتن درباره آن، آشکارا با انواع گفتمان‌های فرهنگی همراه می‌شود. چراکه گفتمان‌های سیاسی خود شکلی از گفتمان‌های فرهنگی است و نمی‌تواند از این حلقه‌های ارتباطی بگریزد. حتی در برهه‌هایی که بیان سیاسی شکل غالب پیدا می‌کند )مثلاص در آستانه یک انقلاب( باز براحتی می‌توان ارتباط بین گفتمان‌های فرهنگی متنوع و گفتمان سیاسی را کشف کرد. به عبارت دقیق‌تر، اگر بخواهیم مقایسه‌یی را بین یک رویداد یا دخالت در امر سیاسی در یک کشور خاص با کشور دیگر قایل شویم، باز بحث به شکل‌های متنوع زندگی فرهنگی در دو جامعه کشیده می‌شود.
بنابراین وقتی می‌خواهیم یک انتخابات در فرانسه را با یک انتخابات در ایران مقایسه کنیم، خودبه خود این جنبه فرهنگی برجسته خواهد شد.
برای مثال چندماه پیش رفراندومی در فرانسه انجام شد که طی آن مردم قانون اساسی اروپا را نپذیرفتند. برای اینکه این رفراندوم انجام شود، ماه‌ها بحث جدی فرهنگ درگرفت و درباره اساسی‌ترین نکاتی که از همراهی کشورها با هم به سوی یک اروپای متحد پدید آمده بود اظهار نظر شد. سوای از نتیجه انتخابات، مجموعه بحث‌های انجام شده، سبب بازنگری در همه نکته‌ها و سرفصل‌های فرهنگی و سیاسی در فرانسه شد. در جریان این رفراندوم، احزابی که ریشه در جامعه مدنی داشته و بارها در دگرگون کردن شکل زندگی مردم نقش آفرینی کرده بودند، دچار انشعاب شدند، برخی احزاب از راست افراطی و چپ افراطی با هم متحد شدند، رسانه‌ها بطور آزاد این مباحث را در جامعه دامن زدند و فضای مناسب برای برگزاری رفراندوم را فراهم کردند.
در فرانسه بخاطر فضای فرهنگی که پیشتر پذیرفته شده بود و بخاطر پارادایم سیاسی مورد پذیرش همه، یعنی رعایت قواعد بازی و پذیرش مسوولیت شکست هم نظری وجود داشت.
حتی احزاب خیلی افراطی راست هم با پذیرش این پارادایم دموکراتیک وارد بازی شدند و در این شرایط، اگر کسی به عنوان یک ناظر بی‌طرف این رفراندوم را نگاه می‌کرد متوجه می‌شد که تنها با یک زندگی سیاسی پیشرفته که محصول دویست سال تجربه و مبارزه است، چنین امری قابل تحقق است.
بنابراین می‌توان دریافت که در سایه ارتباط گفتمان‌های فرهنگی با یکدیگر و با گفتمان سیاسی است که یک ملت پیشرفته، تصمیمی سیاسی فرهنگی می‌گیرد که هم برای خود و هم برای اروپا موؤر است.
در همین حال، وقتی رفراندوم فرانسه را، با انتخابات ایران مقایسه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که در اینجا، این ناممکن بودن ارتباط گفتمان‌های فرهنگی متنوع با گفتمان سیاسی است که ما را دچار مشکل می‌کند. در نتیجه متوجه می‌شویم که ما فقط با کمبودهای سیاسی روبرو نیستیم بلکه بیش از هر چیز، مشکل ما، مشکلی فرهنگی است و لذا از این به بعد هم باید برای سلطه‌یابی )هژمونی( فرهنگی تلاش کنیم.
در این باره اگر بخواهیم شخصا بحث را بر روی ایران متمرکز کنیم، باید اذعان کرد که تاکنون اکثریت جامعه نسبت به خواسته‌های خود غالبا بی‌اعتنا بوده یا اینکه آنها را به آینده‌یی ناروشن محول کرده است.
برای توضیح این مساله، بهتر است که به تعریف رایج از فرهنگ به شکلی دیگر نظر انداخت، یعنی ما نیازمند آن هستیم که آشکار کنیم در زبان فارسی چه مفهومی از واژه فرهنگ فهمیده می‌شود.
مقاله شکافهای فرهنگی وتمدنی در ایران
