چکیده
نفت خام مخزن گچساران با توجه به بهره برداری بیش از نیم قرن از آن با کاهش ضخامت لایه نفت ده و تولید آب نمک بهمراه نفت مواجه شده است. ادامه این روند نهایتاً منجر به احداث یک واحد نمکزدایی از نفت در جوار واحد بهره برداری گردید. نمکزدایی از این نفت با اعمال روش های فیزیکی (حرارت دادن نفت ، شستشوی آن با آب تازه و استفاده از میدان های الکتریکی و ... ) و شیمیایی (تزریق مواد تعلیق شکن نوع دیمولسی فایر به نفت) صورت می گیرد. افزایش دما منجر به کاهش گرانروی نفت شده و عملیات جداسازی آب نمک را تسهیل می سازد؛ از طرفی افزایش دما می تواند منجر به جدا شدن ترکیبات سبک نفتی شده و با افزایش فشار بخار نفت مشکلاتی را در خصوص کیفیت نفت خام و حتی انتقال آن بوجود می آورد. تزریق ماده دیمولسی فایر منجر به سست شدن پیوند های ذرات ریز آب نمک در نفت (امولشن) شده و جداسازی آنها را در مراحل بعدی ممکن می سازد. تزریق بیش از اندازه ماده دیمولسی فایر می تواند با تشکیل لایه ای ضخیم و سلج مانند (به اصطلاح فیلم) بین سطح مشترک آب و نفت در نمکگیرهای برقی ، عمل جداسازی را مختل ساخته و به کاهش شدید راندمان عملیات نمکزدایی منجر گردد. گاهی اوقات گرانروی نفت خام به حدی بالاست که امولشن های آب نمک موجود در آن بسیار پایدار بوده و جداسازی آنها مستلزم بکار گیری روش های خاص می باشد. در چنین شرایطی با اعمال تغییرات در پارامترهای موثر بر فرایند نمکزدایی ( دما ، میزان ماده تزریقی ، میزان آب شستشو دهنده و ...) و مشاهده تغییرات در میزان نمک خروجی و رسم نمودارهای مربوطه ، به مقادیر بهینه برای هرکدام از این پارامترها می توان دست یافت بنحوی که به بالاترین راندمان در حذف نمک از نفت دست یافت.
بررسی شرایط بهینه فراورش نفت خام نمکی مخزن گچساران 10 ص
