نمونه ای از اسلایدهای این پاورپوینت را در زیر می بینید:
یهودیان یثرب دو گروه بودند: بنى قیقاع به پشتیبانى از خزرجیان و بنى نظیر به یارى قبیله اوس می پرداختند. کشتار و غارت و ویرانى رایج بود. بزرگان این دو قبیله از جنگ به تنگ آمده بودند و راه آشتى مى جستند. گویند عبدالله بن ابى از اشراف قبیله خزرج پادر میانى کرد و آتش بس اعلام نمود.
برای دانلود کل پاپورپوینت از لینک زیر استفاده کنید:
در میان قبائلی که اطراف مکه سکونت داشتند دو قبیله بودند بنامهای بنی بکر و خزاعة که مابین آنها از زمانهای قدیم عداوت و دشمنی برقرار بود. و سبب آن این بود که مردی از بنی حضرمی بنام مالک بن عباد – که هم پیمان با اسودبن رزن و قبیله بنی بکر بود برای نجات به مسافرت رفت و در راه گذارش به زمینهای قبیله خزاعة افتاد، و قبیله مذکور این مرد را کشتند و اموالش را بردند بنی بکر نیز تلافی کرده مردی از خزاعة را کشتند خزاعة نیز سه نفر از بزرگان بنی کنانة را بنامهای: سلمی و کلثوم و ذؤیب در نزدیکی انصال حرم( علامت هائی که برای حرم ( علامت هائی که برای حرم در مکه نصب کرده اند) به قتل رساندند.
اسلام که آمد موقتاً انتقامجویی را از میان این دو قبیله برداشت و افراد سرگرم تازه مسلمانان شدند، در جریان صلح حدیبیه( چنانچه پیش از این گفتیم) جزء مواد صلحنامه یکی این بود که هر قبیله ای بخواهند با قریش و یا با محمد(ص) پیمان بندند در عقد پیمان آزاد باشند، و روی این قرارداد خزاعة در پیمان رسول خدا(ص) وارد شدند و بنی بکر نیز با قریش هم عهد شدند.
پس از اینکه قراداد صلح فیمابین برقرار شد تیره ای از بنی بکر بنام بنی اسود بن رزن در صدد برآمدند انتقام آن سه نفری که بدست خزاعة کشته شده بودند از ایشان بگیرند ، و صلح را نقض کنند. از این رو مردی از ایشان بنام نوفل بن معاویة با جمعی از بنی بکر و گروهی از قریش به خانه خزاعة حمله بردند و در سرآبی بنام« وتیر» بر آنها شبیخون زده و مردی از آنها را بنام منبه کشتند.
خزاعة که چنان دیدند به سوی مکه عقب نشینی کرده خود را بحرم رساندند ولی در آنجا هم بنی بکر دست بردار نبود، و هنگامی که به نوفل گفتند: از خدا بترس اینجا حرم است و ما د اخل حرم شده ایم؟نوفل گفت: امروزه خدائی در کار نیست، شما در حرمی دست به دزدی و سرقت می زنید چگونه از انتقامجویی و خونخواهی کشتگانتان صرفنظر می کنید.
و سبب قتل منبه هم این بود که او مردی کم دل بود ودر آنشب با یکی از خزاعة به ن تمیم بیرون رفت و چون متوجه حمله بنی بکر شد رو به تمیم کرد و گفت: رفیق، خود او را نجات بده ولی من خواهم مرد چه مرا بکشند و چه رهایم کنند، زیزا این منظره که من دیدم قلبم را از هم شکافت ودیگر زنده نخواهم ماند از اینرو تعمیم فرار کرد. و منبه ایستاد تا بنی بکر به او رسید و او را کشتند و تمیم برای فرار خود اشعاری سروده و عذر خود را در آن اشعار خواستند.
خزاعة خود را به شهر مکه رسانده بخانه بدیل بن ورقاء و مرد دیگری بنام رافع که با آنها دوست بود وارد شدند.
و درباره حمله مزبور که از طرف بنی بکرو کنانة نسبت به خزاعة صورت گرفت اخرز بن لعط تشعاری گفت که بدیل بن عبدمناة نیز پاسخ آنها را داده و حسان بن ثابت نیر در اینباره اشعاری سرود .
عمروبن سالم خزاعی در محضر رسولخدا(ص):
پس از این واقعه و نقض صحلنامه از طرف قریش و بنی بکر عمرو بن سالم یکی از افراد خزاعة بمدینه آمدو جریان حمله قریش و بنوبکر را به قبیله خزاعة در ضمن اشعاری باطلاع آنحضرت رسانید و از او استمداد کرد.
رسول خدا(ص) فرمود: آی عمرو تو یاری خواهی شد، سپس ابری در آسمان ظاهر شد رسول خدا(ص) فرمو: این بار برای یاری بن کعب( که تیره از خزاعة بودند) اشک می ریزد.
بدنبال عمروبن سالم بدیل بن ورقاء نیز با عده ای از قبیله خزاعة به مدینه آمدند و نقض صلح را از یک طرف قریش و بنی بکر باطلاع رسولخدا(ص) ر ساندند و سپس به مکه مراجعت کردند.
بدیل و همراهان که بسو ی مکه برگشتند رسولخدا(ص) فرمود: ابوسفیان را می نگرم که به نزد شما آمده تا پیمان صلح را محکم کند و مدت آنرا زیادتر کند.
و( همچنان که رسولخدا(ص) فرمود) ابوسفیان ار طرف قریش مأموریت یدا کرد تا به مدینه برود و( از ترس آنکه مبادا خبر حمله بنی بکر بخزاعة بسمع رسولخدا(ص) برسد و آنحضرت درصدد حمله انتقامی برآید بسوی مدینه حرکت کرد تا) صلحنامه حدیبیة را محکمتر کند و مدت آنرا زیادتر سازد.
در بین رااه به بدیل بن ورقاء و همراهاهنش که از مدینه مراجعت می کردند برخورد، و چون آنها را دید پیش خود حدس زد که اینها به مدینه و نزد پیغمبر اسلام رفته اند، برای اطمینان بیشتری از بدیل پرسید: از کجا می آیی؟
بدیل گفت: بدیدن گروهی از خزاعة که در ساحل سکونت دارند رفته بودم.
گفت: پیش محمد نرفته بودی؟
پاسخداد: نه
بدیل از نزد ابوسفیان گذشت ولی ابوسفیان که باین حرف قانع نشده بود پشگلی را که از شتران ایشان به زمین افتاده بود برداشت و درمیان دست خود فشار داد و چون هسته خرما در آن مشاهده کرد دانست که بدیل واقع را باو نگفت و از مدینه بازگشته است.
ا بوسفیان در مدینه:
ابوسفیان به مدینه آمد و گفت( چون دانسته بود که خبر حمله بنی بکر به رسول خدا(ص) رسیده است از اینرو بیمناک بود ک به نزد آنحضرت برود و یکسر بخانه دخترش ام حبیبة که همسر رسولخدا(ص) بود رفت و چون خواست تشکی که در اطاق بود(و هرگاه رسولخدا(ص) بدانجا می آمد روی آن می نشست بنشیند ام حبیبه آن را جمع کرد ابوسفیان با ناراحتی گفت: دخترم آیا مرا لایق این تشک ندانستی یا آنرا درخور من ندیدی؟
ام حبییه پاسخداد: نه اینها نبود ابلکه این تشک مخصوص رسولخدا است و چون تو مردی مشرک و نجس هستی نخواستتم روی آن بنشینی.
ابوسفیان(که هیچ انتظار چنین پاسخی از دخترش نداشت با تعجب) باو گفت: به خدا ای دخترک پس از من شری بتو رسیده است!
سپس از خانه او خارج شده بنزد رسولخدا(ص) آمد و با او درباره تجدید قراداد صلح و ازدیاد مدت آن صحبت کرد ولی رسولخدا(ص) باو پاسخی نداد.
از انیرو به نزد ابوبکر رفت و از او درخواست تا وساطت کند و در این باره با رسول خدا(ص) صحبت کند ولی ابوبکر حاضر به این کار نشد.
از آنجا بنزد عمربن خطاب رفت و از او خواست تا وساطت کند عمر با خشونت او را از پیش خود رانده و در جوابش گفت: آیا ازمن میخواهی که درباره شما پیش رسولخوا(ص) شفاعت کنم. بخدا سوگند اگر من یاوری جز مورچگان پیدا نکنم با همانها به جنگ شما خواهم آمد.
از آنجا نیز بیرون رفته بخانه علی ابن ابیطالب آمد، و در آن وقت که ابوسفیان بخانه علی(ع) آمد فاطمه دختر رسولخدا(ص) نیز در خانه حضور داشت و حسن بن علی که کودکی بود و در آنجا مشغول بازی بود.
ابوسفیان روبعلی(ع) کرده و گفت: یا علی قرابت و خویشی تو از همه این مرم به من نزدیک تر است و من برای انجام حاجتی به این شهر آمده ام و از تو درخواست می کنم که نگذاری من ناامید از این شهر برگردم و پیش رسولخدا برای من وساطت کنی؟
علی(ع) فرمود: ای ابا سفیان وای برتو ف بخدا پیغمبر خدا بکاری تصمیم گرفته که ما نمی توانیم در آن باره سخنی به او بگوئیم.
ابوسفیان که از علی ابن ابیطالب نتیجه نگرفت بسوی فاطمه( سلام الله علیها) متوجه شد ه و گفت: ای دختر محمد ممکن است باین کودک خود دستور دهی تا کسی را در پناه خود بگیرد و درنتیجه برای همیشه آقا و سرور عرب باشد.
فاطمه پساخ داد: بخدا فرزدمن هنوز به آن مرتبه نرسیده که بتواند کسی را پناه دهد گذشته از این کسی نمی تواند برضد رسولخدا کسی را در پناه خویش گیرد.
ابوسفیان( که از این راه هم نتیجه نگرفت مجدداشً رو بعلی بن ابیطالبکرده گفت: یا اباالحسن راه چاره بر من مسدود شده تو راهی پیش من بگذار؟
علی بن ابیطالب فرمود: بخدا من راهی که بدرد تو بخور سراغ ندارم ولی تو بزرگ نبی کنانه هستی برخیز و مردم را در پناه خویش درآور و سپس خود را به مکه برسان.
ابوسفیان گفت: آیا این کار سودی برای من دارد؟
فرمود: نه بخدا گمان ندارم ان کار فایده ای برای تو داشته باشد ولی راهی جز این به نظرم نمی رسد.
ابوسفیان به مسجد آمدو( همانطورکه علی بن ابیطالب او را راهنمایی کرده بود در میان مردم ایستاد و گفت: ای مردم من همه را در پناه خویش در آوردم سپس سوار شتر خویش شده بمکه آمد.
قریش بدیدن او آمده ازاوپرسیدند: چه کردی: من به نزد محمد رفتم و با او گفتگو کرم و لی او پاسخم نداد. سپس به نزد پسر ابی قحافة( ابوبکر)ر فتم و او هم خیری ندیدم آنگاه پیش پسر خطاب رفتم او او را سخت ترین دشمنها دیدم آنگاه به نزد علی رفتم و اورا نرمتر از دیگران دیدم، و او راهی پیش پای من گذارد و من انجام دادم ، و بخدا تا به حال هم نمی دانم آیا اینکاری که به دستور او کردم برای من فایده ای دارد یا نه.
از او پرسیدند: چه راهی پیش پایت گذارد؟
گفت: به من دستور داد مردم را پناه دهم،و من این کار را کردم!
پرسیدند آیا محمد هم اینکاررا امضا کرد؟
گفت: نه
گفتند: وای بر تو با این دستور تو را به مسخره و ریشخند گرفته اینکار چه سودی داشت؟
ابوسفیان گفت: بخدا راهی جزاین نداشتم.
تجهیز لشگر:
پس( از رفتن ابوسفیان) رسولخدا(ص) به مردم دستور داد آماده سفر شوند و بخانواده خود دستور داد و سائل سفر آن حضرت را مهیا کنند ولی مقصد را بهآنها نفرمود، از اینرو ابوبکر بخانه عایشه آمد و از او پرسید: پیغمیر قصد کجا دارد؟ عایشه گفت: ما اطلاعی نداریم.
ولی هنگام حرکت مردم را آگاه ساخت که قصد مکه دارد و سفارش کرد که هرچه زودتر مهیا شوند و در تهیه وسایل سفر کوشش بیشتری به خرج دهند و از خدا خواست که اخبار حرکت آنحضرت را از قریش مخفی نگهدارد و راه رسیدن اخبار را به قرش مسدودکند.
حسان بن ثابت نیر بوسیله اشعاری که سرود مردم را به جنگ تحریک کرد.
نامه حاطب بن ابی بلتعة به قریش:
( رسول خدا(ص) سعی داشت که بی خبر وارد مکه شود و از حرکت و علمیات او قریش مطلع نشود ولی) حاطب ابن ابی بلتعة( یکی از مهاجرین) نامه به قریش نوشت و جریان حرکت آن حضرت را در آن نامه درج کرد و آنرا به زنی از قبیله مزینه – یا به فته برخی کنیزی از بنی عبدالمطلب که نامش سازه بود - سپرد و مزد زیادی برای آن زن معین کرد که نامه را به قریش برساند.
آن زن نامه را گرفت و در زیر موهای سرخود پنهان کرد و روی آن گسیوان بافته خود را بست و به سوی مکه حرکت کرد. ولی خدای تتعالی پیغمبرش را بوسیله وحی آسمانی از این جریان مطلع ساخت و رسولخدا(ص) علی بن ابیطالب و زیبربن عوام را مأمور ساخت که خود را به آن زن برسانند و نامه حاطب را از او بگیرند.
آن دو به دنبال آن زن از مدین خارج شدند و در جائی بنام« خلیفة بنی أبی احمد» به آن زن رسیند و بار اثاث آن زن را جستجو کردند وچیزی نیافتند در این موقع علی بن ابیطالب پیش آمد و به آن زن گفت: من بخدا سوگند می خورم که نه به رسولخدا(ص) دروغ گفته شده و نه به ما اکنون یا ناوه را خودت بیرون آور و یا به ناچار ما تو را تفتیش بدنی خواهیم کرد. آن زن که علی را مصممدر اینکار دید گفت: بکناری برو. علی بن ابیطالب به یکسو رفت. پس آن زن گیسوانش را باز کرد و نامه را از میان آ«ها بیرون آورد و به علی داد.
علی بن ابیطالب نامه را گرفته به نزد رسولخا(ص) آورد، حضرت حاطب بن ابی بلتعة را خواست و به او فرمود: حاطب! چه سبب شد که تو این نام را به قریش بنویسی؟ عرض کرد: یا رسول الله بخدا سوگند من بخدا و رسولش ایمان دارم و هیچگونه تزلزل و تردیدی در دین برای من پیدا نشده ولی من د رمیان مردم این شهر عشیر و فامیلی ندارم ولی درمکه و میان مردم آن شهر زن و فرزند دارم، از این رو خواستم کاری به نفع مردم مکه انجام داده باشم( که از این راه منتی بر آنها داشته باشم ودرموقع لزوم زن و بچه ام از آنها کمکی بگیرم)!
عمربن خطاب پیش آمده و گفت: این مرد منافق شده و اجازه بده تامن گردنش را بزنم.
رسولخدا(ص) فرمود: ای عمر تو چه میدانی شاید خداوند در جنگ بدر مسلمانانی که در آنجا حاضر بودند( و حاطب نیز از آنجمله بود) نگریست و به آنها فرمود: هرچه می خواهید انجام دهید که من شما را آمرزیدم سپس خدای تعالی آیه زیر را درباره حاطب بن ابی بتلعة نازل فرمود: « ای کسان یکه ایمان آورده اید دشمن من و دشمن خودتان را یاران خود نگیرید که طرح دوستی با آنها افکنید.....» تا به آخر داستان ابراهیم(ع).
حرکت به سوی مکهک:
روز دهم ماه مبارک رمضان بود که رسولخدا(ص) کلثوم بن حصین را در مدینه بجای خد منصوب فرمود و در حالیکه خود او و سایرین مسملمانان روزه داشتند بسوی مکه حرکت کردند ودر« کدید» که میان« عسفان» و «أمج» قرار دارد روزه خود را افطار کردند.
عده سپاهیان آنحضرت( که از قبائل مختلف اطراف مدینه نیز گروه زیادی در میان آنها بودند) بده هزار نفر می رسید که هتفصدنفر در میان آنها بود و خلاصه هر یک از قبائل اطراف در آن سپاه شرکت کرده بودند و مهاجر و انصار مدینه نیز بطور عومم در آن سفر حاضر شده بودند و کسی از آنها نبود که در آن سفر در مدینه توقف کرده باشد. رسولخدا(ص) همچنان تا« مرالظهران» پیش رفت بدون آنکه قریش کوچکترین اطلاعی از حرکت آن حضرت با آن سپاه بی شمار داشته باشند و اوسفیان شبها ه می شد به همراهی حکیم بن حزام و بدیل بن روقا از مکه بیرون می آمدد و اطراف شهر می گشتند تا اطلاعی از تصمیم رسولخدا(ص) پیدا کنند ولی چیزی دستگیرشان نمی شد.
هجرت عباس بن عبدالمطلب:
همچنان که رسولخدا(ص) به سوی مکه می رفت عباس بن عبدالمطلب( عموی آنحضرت) اب خانواده اش به قصد هجرت بسوی مدینه میرفتند، و در جحفة بانحضرت برخورد کردند)(و همچنانکه می گویند حضرت دستور داد زن و بچه اش را به مدینه بفرستد و خود بهمراه سپاهیان بسوی مکه بازگردد)
در جائی بنام« نیق العقاب» ابوسفین بن حارث بن عبدالطملب که پسر کوچکی هم همراهش بود با عبدالله بن ابی امیه( برادر ام سلمه و عمه زاده رسولخدا) به سپا ه اسلام برخوردند. و خواستند به نزد رسولخدا(ص) بروند و لی حضرت ایشان را نپذیرفت ام سلمه(که خواهر عبدالله بن ابی امی) بود بعنوان وساطت نزد رسولخد آمده و خواهش کرد که حضرت آنها را بپذیر و ادامه داد که یکی از آن دو( یعنی ابوسفیان) پسر عموی تو است، و آن دیگر( یعنی عبدالله) عموزاده و برادر زنت می باشد.
حضرت فرمود: مرا به آن دو نیازی نیست، اما عموزاده ام که آبروی مرا برد و اما عمه زاده و برادر زنم همان کسی است که در مکه به من گفت آنچه گفت.
این سخن که به گوش ابوسفیان رسید گفت: بخدا گر مرا نپذیرد و اجاره ملاقات بمن ندهد دست این پسر کوچکم را می گیرم و از همین جا سر به بیابان می گذارم تا از گرسنگی و تشنگی هلاک شویم.
انی سخنکه بهگوش رسولخدا(ص) رسید دلش بحال ابوسفیان سوخت و اجازه ملاقات به آن دو داد وآنها را پذیرفت و چون به حضور آن حضرت رسیدند مسلمان شدند و ابوسفیان درباره پذیرفتن دین اسلام و عذرخواهی از اعمال گذشته اش اشعاری نیز سرود و برای رسولخدا(ص) قرائت کرد.
عباس بن عبدالمطلب و ابوسفیان:
هنگامی که رسول خدا(ص) با آن سپاه مجهز و بی نظیر بمرالظهران رسید شب را در آنجا توقف کرد عباس بن عبدالمطلب گوید: من با خودم گفتم: وای بحال روز سپاه قریش. بخدا اگر رسولخدا(ص) پیش از آنکه قریش از او امان خواسته باشند بخواهد با این لشگر مجهز به مکه حمله کند فریش چه سرنوشتی خواهند داشت. مسملماً همه نابود خواهند شد( و نام و نشانی از آنها جای نخواهد ماند.)
از این رو بر استرسفیدی که مخصوص رسولخدا(ص) بود سوار شد و مقداری به جلو رفت تا خود را به« اراک» رساند و درصدد بود که بلکه به شخص هیزم کن و با شبان و یا شخص دیگری برخورد کند و مردم مکه را از آمدن رسول خدا(ص) آگاه سازد تا هر چه زودتر پیش از حمله به مکه نزد آنحضرت بیایند و از او امان بخواهند.
در این بین صدای ابوسفیان و بدیل بن ورقاء بگوشش خورد که بسوی مکه می رفتند و با هم گفتگو میکردند و ابوسفیان( آتشهای زیادی که لشکر رسول خدا(ص) روشن کرده بودند دیده بودند ولی نفهمیده بودند که آنها کیستند و برای چه به آن سرزمین آمده اند از اینرو) به می گفت:
بخدا من تاکنون اینهمه آتش و اینقدر لشکر ندیده بودمو
بدیل به او می گفت: اینها لشکر خزاعه هستدند که به غیرت آمده و برای حمله به بنی بکر آمده اند.
ابوسفیان در پاسخش می گفت: خزاعه کمتر از آن است که چنین جمعیت و این همه آتش داشته باشد.
عباس که این گفتگو را شنید صدای ابوسفیان را شناخت و صدا زد: ای اباحنظله! ابوسفیان نیز صدای( درشت) عباس را شناخت و گفت:
ای اباالفضل: عباس پاسخش را داد و ایستادند.
ابوسفیان از عباس پرسید: پدر و مادرم به قربانت چه خبر است؟
عباس پاسخ داد: وای بر ای ابوسفیان! این رسولخداست که با این لشکر برای حمله به مکه آمده است و بخدا روز قریش با این وضع سیاه خواهد شد.
ابوسفیان گفت: اکنون چاره چیست؟ پدر و مادرم بقربانت؟!
پاسخداد: به خدا اگر بتو دست بیابند گردنت را خواهند زد. چاره این است که بر ترک من سوار شوی تا تو را به نزد آنحضرت ببرم و برای تو امان بگیرم.
ابوسفیان سوار شد و عباس به سوی اردوی اسلام حرکت کرده و بدیل بن ورقاء حکیم بن حزامه که همراه او بودند به مکه رفتند.
عباس بن عبدالمطلب همچنان از کنار آتشهائی که لشکریان روشن کرده بودند به طرف سراپرده رسولخدا(ص) می رفت و به هر دسته که می گذشت مردم نگاهی می کردند و چون استررسولخدا(ص) را می شناختند بهم می گفتند: عموی پیغمبر است که بر استر آنحضرت شوار شده و از اینرو معترض او نمی شدند تا چون به عمربن خطاب عبورشان افتاد پیش آمده گفت: کیست؟
و به محض آنکه چشمش باابوسفیان افتاد فریاد زد": ان دشمن خدا ابوسفیان است سپاس خدائی را که بدون عهدو پیمانی تو را به چنگال ما گرفتار کرد، این سخن را گفت و به سوی سراپرده رسولخدا(ص) دوید عباس( که ترسید عمر زودتر از آنها خود را به آنحضرت برساند ودستور قتل ابوسفیان را بگیرد) استر را بسرعت دوانید و هر دو با هم وارد خیمه رسولخدا(ص) شدند.
عمر فریاد زد: یا رسول الله این ابوسفیان است که بدون هیچگونه عهد و پیمای بدست ما افتاد اجازه بده تا من گردنش را بزنم؟ عباس صدا زد: یا رسول الله من او را پناه داده ام.
عباس این حرف را زد( و از ترس آنکه مبادا عمر چیزی در گوش رسول خدا(ص) بگوید و دستور قتل ابوسفیان را بگیرد) نزدیک رفته سرپیغمبر اسلام را در آغوش گرفت و گفت بخدا نمی گذارم امشب کسی با این سر در گوشی صحبت کند.
عمرهم اصرار داشت بهر وسیله که شده دستور قتل او را از رسول خدا(ص) بگیرد. عباس که اصرار او را در اینکار دید باو گفت: عمر آرام باش بخدا سوگند اکر او از قبیله بنی عدی بود تو هرگز( اصرار در قتل او نداشتی و) این حرف را نمی زدی ولی چون می دانی که او از عبدمناف است این سخن را می گوئی.
عمر گفت: ای عباس این حرفها را نزن بخدا سوگند روزی که مسلمان شدی من از اسلام تو به قدری خرسند شدم که از اسلام پدرم خطاب اینقدر خوشحال نمی شدم، زیرا می دانم رسولخدا(ص) اسلام تو را پیش از اسلام خطاب دوست دارد.
پیغمبر اسلام( ک این تندی و خشونت را از طرفین مشاهده کرد با یک جمله گفتگوی آن دو را کوتاه کرد) بعباس فرمود:
او را امشب به نزد خود ببر و چون صبح شد به نزد من بیاور.
عباس ابوسفیان را به نزد خود برد و چون صبح شد او را بنزد رسول خدا()ص) اورد چشم حضرت که با ابوسفیان افتاد فرمود: وای بر تو ای اباسفیان هنوز وقت آن نرسیده اکه بدنی معبودی جز خدای یگانه نیست؟
ابوسفیان در جواب گفت: پدر و مادرم به فدایت راستی چه اندازه بردبار و کریم و نسبت به خویشاوندان مهربان هستی! بخدا من گمان می کنم که اگر بجز خدای یگانه معبودی می بود برا یمن کاری صورت داده بود.
رسو لخدا(ص) فرمود: وای بر تو ای اباسفیان آیا هنوز وقت آن نشده که بدانی من رسولخدا هستم؟
ابوسفیان جواب داد: پدر و مادرم فدای تو باد چقدر رحیم و بزرگواری ونسبت به خویشان مهربانی، بخدا هنوز در این باره در قلب من چیزی وجود دارد.
در این موقع عباس باو پرخاش کرده و گفت: وای برتو، تا گردنت را نزده اند مسلمان شو و گواهی بده که معبودی جز خدای یگانه نیست. و محمد رسول خدا است.
ابوسفیان بناچار مسلمان شد و عباس بر رسولخدا(ص) عرض کرد یا رسول الله ابوسفیان مردی جاه طلبب و فخر دوست است برای او امتیازی قائل شوید.
رسولخدا(ص) فرمود: آری هر کس بخانه ابوسفیان رود در امان است و هر کسی در خانه اش را بندد در امان است و هر کسی به مسجدالحرام پناه ببرد در امان است.
ابوسفیان برخاست ک برود ولی رسولخدا(ص) برای آنکه عظمت سپاه اسلام را بداند و بر نیروی عظیم مسلمانان واقف گردد) بعباس فرمود: او را در تنگه این درهروی دماغه کوه نگهدار تا لشکر خدا بر او عبور کنند و او آنها را ببیند.
عباس به دستور آن حضرت ابوسفیان را روی دماغه کوه نگهدار تا لشکر خدا بر او عبور کنند و او آنها را ببیند.
عباس به دستور آن حضرت ابوسفیان را روی دماغه کوه در همان تنگه که اشاره کرده بود نگهداشت و صفوف منظم سپاهیان اسلام دسته دسته از جلوش عبور کردند. هر دسته که می گذشتتتند ابوسفیان می پرسید: اینها کیانند؟ عباس هم با او پاسخ می داد که اینها قبیله مسلم است.... قبیله مزینه است.... یا سایر قبائل و ابوسفیان در هر بار با تعجب می گفت: مرا با اینها چه کار؟
تا وقتی نوبت به« کتیبه خضراء»( یعنی لشکر سبز) که رسولخدا(ص) درمیان آنها بود رسید و جهت اینکه آنها را لشکر سبز می گفت آن بدود که چندان اسلحه و آهن داشتند که در تابش آفتاب از دور به چشم بیننده سبز می آمدند بالجمله اینان مهاجر و انصار بودند که غرق در آهن بودند و تنها حدقه های چشمشان میان آهن پیدا بود.
ابوسفیان گفت: سبحان الله! ای عباس اینها کیستند؟
پاسخ داد: اینها مهاجر و انصار هستند که رسولخدا(ص) در میانشان هست. ابوسفیان گفت: هیچکس را یارای مقاومت در برابر اینها نیست، بخدا ای! ابوالفضل سلطنت برادرزاده ات خیلی بزرگ شده؟
عباس گفت: این( سلطنت نیست) نبوت و پیامبری است.
ابوسفیان درجواب گفت: پس خوب است.
عباس در این موقع ابوسفیان را مرخص کرده و گفت: اکنون می خواهی به نزد قومت بروی آزادی، ابوسفیان خود را به مکه رساند و فریاد زد:
ای گروه قریش این محمد است که با سپاهی گران آمد سپاهی که هیچیک از شما تاب مقاومت در برابرش را ندارید. و بدانید که هرکس بخانه من در آید ایمن خواهد بود؟
هند دختر عتبة که همسر ابوسفیان بود برخاست و سبیل های او را در دست گرفت و فریاد زد:
این(مردی که چون) خیک بی خاصیت( است او) را بکشید، زشت باد روی چنی خبر آوری.
ابوسفیان گفت: وای بر شما این زن شما را نفریبد که شما طاقت مقاومت با این سپاهی که می آید ندارید پس هر کس داخل خانه من شوید در امان است.
مردم گفتند: خدایت بکشد، آخر خانه تو گنجایش همه ما را ندارد.
گفت: هرکس هم که درخانه خودش برود و در را بروی خود ببندد در امان است و هر کس نیز که به مسجد برود ایمن است.
مردم که این سخن را شنیدند بسوی خانه های خود و برخی هم بسوی مسجد براه افتادند.
دزدی طوی:
سپاه مجهز اسلام همچنان بسوی مکه پیش می رفت وچون بدی طوی رسیدند رسولخدا( که مکه را رد پیش روی خود می دید) و فتحی که خداوند نصیبش کرده بود مشاهده می کرد دستور توقف داد و همچنان که عمامه ای یمانی بر سر داشت بعنوان سپاسگزاری بدرگاه خداوند تعالی سر به سجده گذارد بطوریکه محاسن آن حضرت بدسته پالان شتر رسید. سپس لشگک ررا به چند دسته تقسیم کرد و هر دسته ای را مأمور ساخت تا به سر کردگی یک نفر از لشکریان از یک قسمت وارد شهر مکه شوند و بآنها سفارش کرد که کسی را نکشد مگر آنکه کسی معترض آنها شود و به جنگ با آنها اقدام کند
زیبربن عوام را که ریاست سیره لشکر راداشت مأمور کرد با یک عده از« کدی»( که کوهی در جنوب مکه بود) وارد شود و بخالدبن ولید که بر میمنة امیر بود دستور داد با قبائل اسلم و اسلیم و غقفارو مزینة و جهینة از جنوب مکه از جائی به نام« لیط» وارد شود و ابوعبیده حراح مأمور شد پیش روی رسولخدا(ص) وارد مکه شود و سعدبن عبادة را نیز مأمور ساخت از« کداء»(که نام کوهی در بالای مکه بود) داخل شهر شود.
یکی از مهاجرین از سعدبن عبادة شنید که رجزی می خواند و می گوید: امروز روز کشاار و جنگ است» از اینرو به نزد رسولخدا(ص) آمد و گفت یا رسول الله گوش دهید سعد چه می گوید، ما می ترسیم امروز سعد یورشی به قریش ببرد.
رسولخدا(ص) علی بن ابیطالب را مأمور کرد تا به نزد سعد برود و پرچم را از دست او بگیرد و او پرچم را وارد شهر مکه کند.
و بالجملة خود پیغمیر اسلام از جائی بنام« اذاخر» وارد شهر شد و چون به بالای شهر مکه رسید سراپرده آنحضرت را در آنجا نصب کردند.
جنگ خالد با جمعی از مردم مکه:
در میان مردم مکه چند تن با هم تسیم سدن در برابر پیغمبر اسلام مخالف بودند و ایشان عکرمة ب ابی جهل و وصفوان بن امیة و سهیل بن عمرو بودند که گروهی را با خود همراه کرده و کوه« خندمة» برای مقاومت در مقابل سپاه مسلمین موضع گرفتند.
دسته ای که خالد بن ولید سیر کرده آنها بود عبورشان از خندمه افتاد و به جنگ میان آنها با گروه مشرکین در گیر شد و بالاخره مشرکین دوازده یا سیزده نفر تلفات داده و بقیه منهدم شدند او مسلمانان نیز دو نفز بنامهای خنیس بن خالد کرز بن جابر راه را گم کرده از لشکر خالد دور شدند و از اینرو بدست مشرکین کشته شدند. و جز این دو مرد دیگری نیز از قبیله جهینة بنام سامة بن میلاء کشته شد.
در میانمشرکیین که درخندمه برای جنگ با مسلمانان حاضر شده بودند مردی بود بنام حماس بن قیس ازورود لشکر اسلام در خانه خود نشسته بود و برای جنگ اسلحه خود را اصلاح می کرد.
زنش پیش آمده از او پرسید: برای چه کسی اسلحه آماده می کنی؟ گفت:برای محمد و یارانش.
زن گفت: گمان ندارم کسی بتواند در برابر محمد و سپاهیانش مقاومت کند! حماس در جواب گفت: بخدا من انتظار آن ساعتی را می کشم که برخی از یاران او را( بصورت اسارت) برا ی خدمتکاری تو بخانه آورم و سپس( دربار اسلحه و شجاعت خود) شعری گفت.
و چون مشرکین در خندمه شکست خوردند حماس نیز که جزء آنان بود فرار کرده و بسرعت خود را به در خانه رسانید و از پشت در بزنش فریاد زد: در را باز کن.
زن گفت: پس چه شد آنکه میگفتی؟.
حماس در پاسخش گفت:
انک لوشهدت یوم الخندمه اذفر صفوان وفر عکرمه
و بویزید قائم کالمؤتمه و استقبلتهم بالسیوف المسلمه
یقطعن کل ساعد و جمجمه ضرباً فلایسمع الاغمغمه
لهم نهیت خلفنا و همهمه لم تنطقی فی اللوم ادنی کلمه
شعار مسلمین در فتح مکه و جنگ حنین و طائف:
ابن اسحاق گوید: شعار مهاجرین در فتح مکه و جنگ حنین و طائف« ای بنی عبدالرحمن» بود، و شعار خزرجیان:« ای بنی عبدالله» بود، و شعار اوسیان: « ای بنی عبیدالله» بود.
کسانی که رسولخدا(ص) دستور قتلشان را داد:
چنانچه پیش از این اشاره کردیم رسول خدا(ص) بسر کردگان سفارش کرد تا کسی متعرض آنها نشده شمشیر برویش نکشند مگر چند نفر که دستور داد آنها را هر کجا یافتند اگر چه بپرده کعبه خود را آویخته باشند ایشانرا بقتل برسانند، و آنها عبارت بودند از:
1- عبدالله بن سعد: و او کسی بود که قبلا مسلمان شده بود و جزء نویسندگان وحی بود ولی پس از چندی مرتد شد و بحال شرک برگشت و بنزد قریش رفت. عبدالله که برادر رضاعی عثمان بن عفان بود هنگامیکه اطلاع پیدا کرد. پیغمبر اسلام دستور قتلش را صادر کرده مخفیانه خود را بعثمان بن عفان رسانید و باو پناهنده شد، عثمان او را در پناه خود گرفته بنزد رسول خدا(ص) آورد و از آن حضرت خواست تا او را عفو کند.
پیغمبر اسلام مدت زیادی سکوت کرد آنگاه بخواهش عثمان جواب مثبت داده او را عفو کرد.
ولی هنگامی که عثمان از نزد آنحضرت برفت رسولخدا(ص) رو باطرافیان خود کرده فرمود: من سکوت کردم تا بلکه یکی از شما برخیزد و گردن اینمرد را بزند!
مردی از انصار عرضکرد: یا رسول الله خوب بود بمن اشاره میکردی تا من گردنش را بزنم؟
رسول خدا(ص) فرمود: پیمبران با اشاره دستور قتل کسی را صادر نمیکنند.
بالجمله عبدالله بن سعد پس از این جریان دوباره مسلمان شد و هنگامی که عمربن خطاب بخلافت رسید او را بامارت قسمتی از سرزمینهای اسلامی منصوب کرد و پس از او نیز عثمان او را بامارت منصوب کرد.
2- عبدالله بن خطل: او مردی از قبیله تیم بن غالب بود که پیش از آن مسلمان شده بود و رسول خدا(ص) او را بهمراه مردی از انصار برای جمع آوری صدقات و زکوات بسوئی فرستاد. و در یکی از منازل بغلامش که مسلمان بود دستور داد بزغاله را بکشد و برای او غذائی طبخ کند، سپس خوابید، و چون از خواب برخاست دید غلام دستور او را انجام نداده و غذا طبخ نکرده است، از اینرو خشمگین شده و آن غلام را بقتل رسانید، سپس مرتد شده بحال شرک و بت پرستی بازگشت.
3و4- دو کنیز آوازه خوان عبدالله بن خطل بودند که در هجور رسولخدا(ص) شعر میخواندند و یکی از آنها نامش« فرتنی» بود، پیغمبر اسلام دستور داد آندو را هر کجا یافتند بقتل برسانند.
5- حویرث بن نقیذ که رسول خدا(ص) را در مکه میازرد، و پس از هجرت نیز هنگامی که عباس بن عبدالمطلب دختران رسول خدا:فاطمه و ام کلثوم را حرکت داد تا بمدینه ببرد حویرث شتر آنها را رم داد و سبب شد که شتر آندو را بزمین بزند.
6- مقبیس بن حبابة( یا صبابة): که مردی از انصار برادرش را اشتباهاً کشته بود او نیز آن مرد انصاری را کشت و به سوی مکه فرار کرد و بحال شرکت برگشت.
7- ساره کنیز بنی عبدالمطلب که رسولخدا(ص) را در مکه می آزرد( بگفته برخی همان زنی بود که نامه حاطب بن أبی بلتعة را گرفته بود تا به قریش برساند)
8- عکرمه بن أبی جهل
اما عکرمه که پس از فتح مکه به سوی یمن فرار کرد ولی همسرش ام حکیم دختر حارث بن هشام مسلمان شد و به نزد رسولخدا(ص) رفته برای عکرمة امان گرفت، و پس از اینکه رسولخدا(ص) عکرمة را امان داد ام حکیم بدنبال عکرمة بسوی یمن رهسپار شد و او را به مکه بارگرداند و به نزد رسولخدا(ص) برد و عکرمة به دست آنحضرت مسلمان شد.
و اما عبدالله بن خطل بدست دو تن از مسلمانان بنام سعید بن حریث و ابوبرزة اسلمی کشته شد.
و اما مقیس را نیز یکی دیگر از مسلمانان که از قبیله مقیس بود بنام نمیلة بن عبدالله به قتل رسانید و خواهر مقیس در مرثیه اش دو شعر گفت.
و اما دو کنیز غبدالله بن خطل یک از آنها به دست مسلمانان کشته شد ودیگری فرار کرد تا بالاخره از رسولخدا امان گرفتند و رسولخدا(ص) او را امان داد و همچنان زنده بود تا در زمان عمربن خطاب که در محله ابطح زیردست و پای اسبی رفت و ان اسب اورا بقتل رسانید.
اما حویرث بن نقیذ بدست علی بن ابیطالب کشته شد.
کسانی را که ام هانی خواهر علی ابن ابیطالب پناه داد:
ام هانی خواهر علی بن ابیطالب درمکه سکونت داشت و شوهرش مردی بود به نام هبیرة بن أبی وهب محزونی گوید:هنگامی که رسولخدا(ص) به بالای شهر مکه رسید(و مشرکین هر کدام از ترس کشته شدن بجائی پناه می بردند) دو تن از خویشان من از بنی مخزوم که بگفته ابن هشام یکی حارث بن هشم و دیگری زهیربن أبی امیة بود بخانه من پناهنده شدند در این هنگام برادرم علی بن ابیطالب به درخانه من آمده گفت: بخدا سوگند این دو را خواهم کشت.
من که چنان دیدم درخانه را به روی آن دو بستم و خود را بر رسولخدا(ص) که هنوز در بالای شهر مکه بود رساندم،و هنگامی رسیدم که آنحضرت در طشتی که اثرخمیر در آن بود غسل می کرد و فاطمه دخترش لباس آنحضرت را در جلوی او نگهداشته بود که کسی بدنش را نبیند. من در آنجا نشستم و تا غسل آن حضرت تمام شد و لباسش را از فاطمه گرفت و پوشید آنگاه هشت رکعت نماز خواند سپس روبه من کرد و گفت:
ای ام هانی خوش آمدی، چه کاری تو را به اینجا آورد؟ گوید: من جریان پناهنده شن آن دو مرد را بخانه ام و سخن علی را بآنحضرت عرض کردم حضرت فرمود: هرکه را تو پناه داده ای ما هم پناه دادیم و آندو در امان هستند و علی آندو را نکشد.
رسولخدا(ص) در مسجدالحرام
بالاخره مردم مکه تسلیم شدند و شهر آرام شد دراین موقع رسولخدا(ص) وارد کوچه های مکه شد وبه کنار خانه کعبه آمد و همچنان که سواره بود هفت بار طواف کرد، و رکن را با چوبی که در دست داشت استلام کرد و چون از طواف فارغ شد عثمان بن طلحة کلیددار خانه کعبه را خواست و کلید خانه را از او گرفت و در کعبه را باز کرد و وارد خانه شد. در آنجا کبوترانی از چوب دید که آنها را بدست خود بشکست سپس در وسط کعبه ایستاد و نگاهی به مردم مکه که در مسجد اجتماع کرده بودند انداخت و گفت:
« معبودی جز خدای یگانه نیست که شریکی ندارد وعده او راست است بنده اش را یاری کرد. و احزاب را به تنهایی منهزم ساخت...
آگاه باشید که تمام مفاخر( عربی) و خونها و اموالی( که در زمان جاهلیت میان شما بوده) ونسبت به هم ادعا می کنید و در زیر پای من قرار دارد( و بدینوسیله آن موهومات و ادعاها را پایمال می کنم) مگر خدمتکاری که خانه کعبه و منصب سقایت حاجیان.
آگاه باشید قتلی که بخطای شبی بعمد اتفاق افتاده باشد مانند قتل بوسیله تازیانه یا عصا خونبهای آن شدید می شود یعنی صدشتر باید بدهند که چهل شتر از آنها باید آبستن باشد...
ای گروه قریش همانا خداوند نخوت و تکبر زمان جاهلیت و افتخار جستن به پدران را از میان برد همه مردم از آزمند وآدم نیز از خاک آفریده شده...
سپس این آیه را تلاوت فرمود:
« ای مردم ما شما را از مرد و زن آفریدیم و گروهها و قبیله هایتان کردیم تا همدیگر را بشناسید و( بدانید که) گرامی ترین شما در پیش خدا پرهیزکارترین شما است.....
آنگاه فرمود:
شما عقیده دارید که من با شما چه رفتاری انجام می دهم؟
پاسخ دادند: (ما جز نیکی گمان دیگری درباره ات نداریم) تو برادر کریم و برادرزاده کریم( و بزرگوار) ما هستی....
رسولخدا(ص) که این سخن عاجزانه و پوزش طلبانه آنها را شنید) فرمود: بروید که همه تان آزادید.
سپس در گوشه مسجد نشست و علی بن ابیطالب در حالی کلید خانه در دستش بود برخاسته و گفت: ای رسول اللع منصب کلید داری را برا ما با سقایت ضمیمه کن؟ رسولخدا(ص) فرمود: عثمان بن طلحه کجاست؟ و چون اوآمد کلید را باو سپرد و فرمود: کلید را بگیر که امروز روز نیکی وفای بعهد است.
و در حدیث است که رسولخدا(ص) در آنروز وارد خانه شد ودرآنجا صورتهائی از فرشتگان وپیمبران الهی دید از آنجمله دید صورت ابراهیم(ع) را کشیده اند و دردستش تیرهای« ازلام» را قرار داده اند. حضرت فرمود: خدا نابودشان کند شیخ الانبیاء را باینصورت معرفی کرده اند ابراهیم کجا و« ازلام»!
« ابراهیم نه یهودی بود و نه نصرانی بلکه بدین حنیف اسلام بود و از مشرکان نبود».
سپس دستور داد تمامی آن صورتها رامحو کردند.
و در حدیث است که چون رسولخدا(ص) داخل خانه کعبه شد بلال را نیزهمراه خود برد و در آنجا به او دستور داد اذان بگوید. ابوسفیان و عتاب بن اسد و حارث بن هشام که در کنار دیوار کعبه نشسته بودند چون صدای او را شنیدند نگاهی بهم کردن و عتاب بسخن آمده( از روی تمسخر) گفت: خداوند درباره« أسید»(پدرم) بزرکواری کرد که پیش از اینکه این صدا را بشنود اورا از اینجهان برد تا امروز این صدای ناهنجار بگوشش نخورد، حارث بن هشام گفت: بخدا اگرر من می دانستم که این مرد برحق است از او پیروی میکردم ابوسفیان گفت: من که هیچ سخنی نمی گویم( و جرئت ندارم حرفی بزنم ) چون میترسم این ریگها سخن مرا بگش محمد برسانند.
در اینحال رسولخدا(ص) بنزدشان آمد و فرمود: من که دانستم چه گفتید و سپس سخنانی را که گفته بودند برایشان نقل کرد، حارث و عتاب( با شگفت) گفتند ما گواهی می دهیم که تو رسول خدایی زیرا بخدا سوگند کسی در اینجا نبود که ما بگوئیم او این سخنان را باطلاع تو رسانده!
قتل خراش بن امیه یکی از افراد هذیل را در کنار خانه کعبه
(در میان قبائل اطراف مکه دو قبیله بودند بنام خزاعة و هذیل، خزاعة چنانه یپش از این گفتیم جزء هم پیمانان رسولخدا(ص) بودند و از زمان قدیم با هذیل اختلاف داشتند و سبب آن اختلاف این بود که) درمیان خزاعة مردی بود بنام« احمر» که مرد بسیار شجاعی بود و از خصوصیات آن مرد این بود که هرگاه میخوابید صدای« خرخر» عجیبی می کردو به همین جهت او همیشه در مکانی جد از اافراد قبیله میخوابید و هرگاه افراد مزبور مورد حمله قبائل دیگر قرار می گرفتند او را صدا می زدند و او برمی خاست و دشمن را دور میکرد، تا اینکه شبی گروهی از قبیله هذیل بقصد حلمه بافراد مزبور به پشت چادرهای ایشان آمدند و یکی از آنها بنام« ابن اثوع هذلی» یپش رفته بآنها گفت:
عجله نکنید تا من ببینم آیا« احمر» دراینحا هست یا نه. ا گر احمر اینجا باشد ما نمی توانیم دستبردی باینها بزنیم سپس گوش فرا داد و صدای خرخر او را شنید.آنگاه بدنبال صدا آمد و خود را به احمر رسانید و شمشیرش را روی سینه او گذارد و پیش از آنکه او بیدارشود او را به قتل رسانید. آنگاه به نزد رفقای خود آمده( و با خیال راحت) بافراد قبیله خزاعة شبیخون زدند. و افراد مزبور هم هرچه احمررا صدا زدند پاسخی نشنیدند و بدین ترتیب دشمن دستبرد خود را زده و رفتند. روزی که مکه فتح شد« ابن اثوع» قانل« احمر» در حالیکه مشرک بود به مکه آمد و ناظر جریانات بود و او از این و آن اوضاع و احوال را می پرسید در آنجا افرا قبیله خزاعة او را دیده و شناختند ازاو پرسیدند: قاتل« احمر» تو هستی؟
پاسخ داد: آری مگر چه شده؟ ناگاه یکی ازافراد خزاعة بنام« خراش بن امیه» پیش آمد و مردم راکنار زده با شمشیر باو حمله کرده شکمش را درید و او را بکشت.
رسولخدا(ص) که از جریان مطلع شد قبیله خزاعة را توبیخ کرده و فرمود: دست از آدم کشی بردارید، که اگر نفعی داشته باشد کشتار بسیاری واقع شده همانا قتلی انجام دادید که من باید خونبهای مقتول را بپردازم.
ودر حدیثی وارد شده که درباره خراش که این عمل را انجام داده بود فرمود: راستی که خراش شخص آدم کشی است.
و در حدیث است که ابوشریح خزاعی هنگام قتل عبدالله بن زبیز در مکه به برادرش عمروبن زبیر که به قصد قتل عبدالله آمده بود گفت: ما درروزفتح مکه که مردی از خزاعه یکی از هذیل را کشت نزد رسول خدا(ص) بودیم که آنحضرت بپاخاسته فرمود:
« ای مردم! خدا از روزی که آسمانها و زمین را آفرید مکه را حرم قرار داد و تا روز قیامت نیز حرم است و هرکسی بخدا و روز جزا ایمان دارد برای او جایز نیست خونی در این زمین بریزد ودرختی از آن قطع کند.
برای هیچکس پیش از من نیز حلال نبود و برای احدی پس از من نیز حلال نیست و برای خود من هم جز در این ساعا( کشتار) حلال نبود و آنهم بخاطر خشمی بود که خدا بر اهل این سرزمین کرد، و از این ساعت به بعد هم به همان حال حرمت پیشین بازگشت، و این حکم را حاضرین بغائبین برسانند. واگر کسی به شما گفت: (پس چرا) رسولخدا درآنجا کشتار کرد و در پاسخش بگوئید: خدا اینکار را برای او حلال کرده بود ولی برای شما حلال نیست0( آنگاه فرمود ای گرون خزاعه دست از کشتار بردارید که اگر نفعی داسته باشد کشتار زیاد شده اکنون کسی را کشتید که من باید دیه اش را بپردازم و ازاین پس اگر کسی را بکشند کسان مقتول می توانند برطبق میلشان قاتل را بکشند و یا دیه بگیرند و پس از این جریان رسولخدا(ص) دیه آنمرد هذلی را که بدست خزاعة به قتل رسیده بود پرداخت.
عمروبن زبیر که این سخن را از ابوشریح شنید باو گفت:
ای پیرمرد بدنبال کار خود برو که ما به حرمت مکه از توا داناتریم. برای شخصی که خون مردم را ریخته باشد و از حکومت وقت اطاعت نکند و از پرداخت جزیه جلوگیری کند شهرمکه حرمت قائل نشده.
ابوشریح گفت: من در آن روز( پای گفتار رسولخدا(ص)) حاضر بودم و تو غایب بودی و آنحضرت به ما دستور داد که حاضرین به غائبین برسانند و من(مطابق دستور) سخن او را باطلاع تو رساندم اکنون خود دانی.
و در حدیث دیگری است که نخستین مقتولی که درروز فتح مکه رسولخدا(ص) برای او خونبها داد جنیدب بن اکوع بود که به دست بنی کعب کشته شد و آنحضرت صد شتر دیه او را پرداخت.
ترس انصار از توقف رسولخدا(ص) در مکه:
چون مکه به دست رسولخدا(ص) فتح شد و حضرت داخل آن شهر گردید به بالای کوه صفا رفت و مشغول دعا شد انصار که اطراف آن حضرت حلقه زده بودند با هم شروع به صحبت کرده گفتند: نباشد که حالیه که خداون مکه موطن اصلی رسولخدا(ص) را برای او فتح کرده و در همین شهر بماند و دیگر مدینه بازنگردد.
رسولخدا(ص) که از دعا فارغ شده فرمود: چه گفتید:
عرض کردند: چیزی نبود .
حضرت اصرار کرد تا بالاخره آنچه با هم گفته بودند بعرض رساندند.
رسولخدا(ص) فرمود خدا نکند زندگی من با شما و مرگم هم با شما خواهد بود.
سرنوشت بتهای اطراف کعبه:
ابن عباس میگوید: هنگامی که رسولخدا(ص) در آنروز وارد مسجد الاحرام شد همچنان که سوار شتر بود اطراف خانه کعبه طواف کرد و متوجه شد ک مشرکین بتهای خود را بوسیله سرب به اطراف کعبه آویخته اند رسولخدا(ص) با قضیتی که در دست داشت بسوی آنها اشاره کرد ومی گفت:
« جاء الحق وزهق الباطل ان الباطل کان زهوقاً»( یعنی حق آمدو باطل نابود گشت و براستی که باطل نابودشدنی است).
و به هریک از بتها اشاره فرمود برو یا به پشت درافتاد و تمیم بن اسد خزای دراینباره این شعر را بگفت:
و فی الاصنم معتبر و علم
لمن یرجو الثواب و او العقابا
( و در مورد بتها عبرت و دانشی است برای کسی که امید ثواب و یا عقابی داشته باشد.)
فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد
تعداد صفحات این مقاله 45 صفحه
پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید
طرح لایه باز بنر مکه ویژه پدر و مادر با رزولوشن 50 و سایز 280 در 100 سانتیمتر
(عبارت پدرو مادر قابل ویرایش نمی باشد)