دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
اوصاف حوریان بهشتی از نظر آیات و روایات
در قرآن مجید آنچه درباره اُنس با حورالعین آمده و ذکر شده از همه جالبتر است. و شاید علّتش این باشد که انسان بیشتر به انس و گفتگو و مُسامره میل دارد تا به خوردن و آشامیدن. در «تفسیر عیّاشی » از جَمیل بن دَرّاج از حضرت صادق علیه السلام آورده است که: «إِنَّ أَهْلَ الْجَنَّه مَا یَتَلَذَّذُونَ بِشَیْءٍ فِی الْجَنَّه أَشْهَی عِنْدَهُمْ مِنَ النِّکَاحِ، لاَ طَعَامٍ وَ لاَ شَرَابٍ؛ اهل بهشت در بهشت از هیچ چیز مانند نکاح لذّت نمی برند، نه غذا خوردن و نه آشامیدن» («بحار الانوار» طبع حروفی، ج 8، ص 139). و معلوم است که حورالعین موجب اُنس، و رفع غربت، و ائتلاف و استیناس است به همین خاطر داریم که: «کَذَلِکَ وَ زَوَّجْنَـ'هُم بِحُورٍ عِینٍ؛ همچنین است ای پیامبر که ما متّقین را با حورالعین تزویج می نمائیم» (آیه 54، از سوره الدّخان).
حُور جمع حَوراء است، و حوراء زن سیاه چشم را گویند که سیاهیش بسیار، و سپیدی آن نیز شدید باشد. و عِین جمع عَیناء است، و آن زن سیاه چشمی است که سیاهی چشمش در عین حال درشت باشد، و بنابراین معنای عیناء زن درشت چشم و مشکین چشم است. و حورُ العین زنانی را گویند که چشمهایشان سیاه و درشت، و سیاهی چشم در سپیدی آن خوش و نمایان باشد، یعنی سیاهیش شدید و سپیدیش نیز شدید باشد. و در سوره واقعه داریم :« وَ حُورٌ عِینٌ * کَأَمْثَـالِ اللُؤْلُوءِ الْمَکْنُونِ؛ برای بهشتیان حور العین هستند که آنان مانند لؤلؤی می باشند که در صدف خود باقی است و هنوز دست نخورده است» ( آیه 22 و 23، از سوره الواقعه ).
خداوند در سوره الرحمن آیات 72 تا 75 می فرماید:«حُورٌ مَقْصُوراتٌ فِی الْخِیامِ* فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ* لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَ لا جَانٌّ*فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ؛ و در آن باغهاى بهشتى زنانى هستند نیکو خلق و زیبا. پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى کنید؟ حوریانى که در خیمه هاى بهشتى مستورند. پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى کنید؟ زنانى که هیچ انس و جن قبلا با آنها تماس نگرفته (و دوشیزه اند). پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى کنید؟
در ادامه توصیف این زنان بهشتى اضافه مى کند:" آنها حوریانى هستند که در خیمه هاى بهشتى مستورند." حور" جمع" حوراء" و" احور" به کسى مى گویند که سیاهى چشمش کاملا مشکى و سفیدى آن کاملا شفاف است، و گاه به زنان سفید چهره نیز اطلاق شده است. تعبیر به" مقصورات" اشاره به این است که آنها تنها تعلق به همسرانشان دارند و از دیگران مستور و پنهانند. " خیام" جمع" خیمه" است، ولى به طورى که در روایات اسلامى آمده خیمه هاى بهشتى شباهتى به خیمه هاى این جهان ندارند، از نظر گستردگى و وسعت و زیبایى. این نکته نیز قابل توجه است که" خیمه" طبق آنچه علماى لغت و بعضى از مفسران گفته اند تنها به معنى خیمه هاى پارچه اى که در میان ما معروف است نمى باشد، بلکه به خانه هاى چوبى و یا حتى هر خانه مدورى کلمه" خیمه" اطلاق مى شود، و گاه گفته شده" خیمه" عبارت است از هر خانه اى که از سنگ و مانند ساخته نشده است. و بار دیگر همان سؤال پر معنى را تکرار کرده مى گوید:" کدامین نعمت از نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى کنید"؟
آیه بعد توصیف دیگرى است در باره حوریان بهشتى، مى فرماید: هرگز پیش از این جن و انس دیگرى با آنها تماس نگرفته، و دوشیزه اند. نه یک زن هر جایی که گاهی پیش این، گاهی پیش آن، هیچ انسی و جنی با او تماس پیدا نکرده است. «کانهن الیاقوت و المرجان، الرحمن ،58» گویی در صفا یاقوت یا مرارید هستند یعنی بدنهای اینها این طور با صفاست. علاوه بر اینها باز «حور مقصورات فی الخیام» حورالعین هایی که منحصرا در خیمه هایی هستند. همان مفهوم «قاصرات الطرف لم یطمثهن انس قبلهم و لا جان» را با تعبیر دیگر گفته است، یعنی " نه هر جایی ".
این «حور مقصورات فی الخیام» باز مفهوم " نه هر جاییی " را می دهد. همان کلمه «لم یطمثهن انس قبلهم و لا جان» تکرار شده. معلوم است که قرآن به جنبه طهارت و عفاف و پاکی خیلی عنایت دارد یعنی این را برای بشر یک ارزش اصیل می داند. «متکئین علی رفرف خضر و عبقری حسان» ترجمه: این در حالى است که بهشتیان بر تختهایى تکیه زده اند که با بهترین و زیباترین پارچه هاى سبز رنگ پوشانده شده است. (الرحمن،76). درباره آنها هم داشتیم: «متکئین علی فرش بطائنها من استبرق و جنا الجنتین دان» ترجمه: این در حالى است که آنها بر فرشهایى تکیه کرده اند با آسترهایى از دیبا و ابریشم، و میوه هاى رسیده آن دو باغ بهشتى در دسترس است! (الرحمن،54). درباره اینها داریم: «متکئین» تکیه زن ها هستند « علی رفرف خضر» بر متکاهای سبز و بر بساطهای بسیار قیمتی و بسیار نیک «فبای الاء ربکما تکذبان» پس چه نعمتی را شما می توانید تکذیب کنید؟
زنان بهشتی
در سوره مبارکه « الرّحمن » می خوانیم:
«فیهِنَّ قاصِراتُ الطَّرفِ لَم یَطمِثهُنَّ اِنسٌ قَبلَهُم وَ لا جانٌّ »
« در این قصرهای بهشتی زنانی هستند که جز به همسران خود چشم ندوخته، و جز به آنها عشق نمی ورزند و هیچ انس و جن قبلا با آنها تماس نگرفته است.»
از « ابوذر » نقل شده است که« همسر بهشتی به شوهرش می گوید: سوگند به عزّت پروردگارم که چیزی را بهتر از تو نمی یابم، سپاس مخصوص خداوندی است که مرا همسر تو، و تو را همسر من قرار داد.»
سپس به توصیف بیشتری از این همسران بهشتی پرداخته، می گوید:
…« کَاَنَّهُنَّ الیاقوتُ و المَرجان»…
به سرخی و صفا و درخشندگی« یاقوت» و به سفیدی و زیبائی شاخه«مرجان» هستند که هنگامی که این دو رنگ(یعنی سفید وسرخ شفاف) به هم می آمیزند زیباترین رنگ را به آنها می دهند.
باز هم در آیه 70 می فرماید:
…« فیهِنَّ خَیراتٌ حِسانٌ»…
در حدیثی از پیامبر اکرم(ص) آمده است:« دو بهشت از طلا برای مقربان است و دو بهشت از نقره برای اصحاب یمین.»
«خَیراتٌ حِسان» زنانی هستند که جمع میان «حُسن سیرت» و «حُسن صورت» کرده اند و در این بهشت به سر می برند.
آنان زنانی هستند که تمام صفات کمال و جمالی که در یک همسر مطلوب است در آنها جمع است و آنچه خوبان همه دارند آنها تنها دارند .
« حُورٌ مَقصوُراتٌ فی الخِیام»
«حور» جمع « حَوراء» است و «احور» به کسی می گویند که سیاهی چشمش کاملاً مشکی و سفیدی آن کاملاً شفاف است و گاه به زنان سفید چهره نیز اطلاق می شود.
تعبیر به «مقصورات» اشاره به این است که آنها تنها به همسرانشان تعلق دارند و از دیگران مستور و پنهانند.
البته چنانکه از آیات دیگر قرآن استفاده میشود که زنان و مردانی که در این دنیا همسر یکدیگرند، هرگاه هر دو با ایمان و بهشتی باشند در آنجا به هم ملحق می شوند، و با هم در بهترین شرائط و حالات زندگی می کنند و حتی از روایات استفاده می شود که مقام این زنان برتر از حوریان بهشت است؛ به خاطر عبادات و اعمال صالحی که در این جهان انجام داده اند.
در سوره واقعه در مورد این زنان میخوانیم:
...«وَ حورٌ عین* کَاَمثالِ اللؤلؤ المکنون»
« همسرانی از حورالعین دارند* و همچون مروارید در صدف پنهان»
«مکنون» به معنی پوشیده است و در اینجا منظور پوشیده بودن در صدف است؛ زیرا مروارید به هنگامی که در صدف قرار دارد و هیچ دستی به آن نرسیده از همیشه شفافتر و زیباتر است. به علاوه ممکن است اشاره به این معنی باشد که آنها از چشم دیگران کاملا مستورند، نه دستی به آنها رسیده و نه چشمی بر آنها افتاده است!
... «اِنّا اِنشاءناهُنَّ اِنشاءاً »...
در این آیه به اوصاف دیگری از همسران بهشتی پرداخته، میگوید:« ما آنها را آفرینشی نوین بخشیده ایم».
این جمله ممکن است اشاره به همسران مؤمنان در این دنیا باشد که خداوند آفرینش تازه ای در قیامت به آنها می دهد، و همگی در نهایت جوانی و طراوت و جمال و کمال ظاهر و باطن وارد بهشت می شوند که طبیعت بهشت تکامل و خروج از هرگونه عیب و نقص است.
و اگر منظور حوریان باشد خداوند آنها را آفرینش نوینی بخشیده به گونه ای که هرگز گرد و غبار پیری و ناتوانی بر دامان آنها نمی نشیند.
سپس می فرماید:
« فَجَعَلناهُنَّ اَبکاراً» ...
« ما همگی آنها را بکر قرار دادیم.»
و شاید این وصف همیشه برای آنها باقی باشد، چنانکه بسیاری از مفسران به آن تصریح کرده اند و در روایات نیز به آن اشاره شده، یعنی با آمیزش، وضع آنها دگرگون نمی شود.
وصف دیگرشان این است که « آنها هم سن و سال با همسرانشان هستند و همگی در خوبی و جمال ظاهر و باطن همانندند و یک از یک بهتر»
زنان بهشتی در سن و سال نسبت به همسرانشان شبیه و برابرند و به اصطلاح، احساسات یکدیگر را کاملاً درک می کنند و زندگی با هم برای آنها لذّت بخش تر است....
و در آخر می فرماید: « همه این نعمتها برای اصحاب الیمین است».
بهشت این مومنین" چهارپایه"را ببین!تهوع آور است! دنیایی است دنیای "بیعاری" ،"عیاشی" و "مصرف".انبار "طعام"و "جماع" و دگر هیچ !
جویبارهای بهشتی شان چیست؟شیر و عسل!همدم همدلشان کیست؟حور و غلمان!زن های عظیم الکپل دمبه دار خوش کله پاچه.فاصله ی میان دو پله ی نشیمن گاهشان به اندازه ی فاصله ی میان مشرق تا مغرب!و برای مقدسینی هم که دارای انحرافات جنسی هستند غلمان آماده اند!
بچه خوشگل های سبزخط و سیه خال زیرابرو برداشته ی عشوه گر !طول مدت هر جماعی هفتصد و هفتاد و هفت هزار سال و هفت ماه و هفت روز و هفت ساعت و هفت دقیقه و هفت ثانیه!آن هم نه از این سال های این دنیا ،از سال های قیامت که هر روزش هفتصد و هفتاد و هفت هزارسال و ...!!
چه اشتهای کثیف و متعفنی!
"دکتر علی شریعتی"
همیشه ی خدا از این حوریان بهشتی بدم میومده.میون اون همه وعده ای که خدا به مردان و زنان مومن داده این یکی واقعا حرصمو در میاره.هرچند کار خدا بی حکمت نیست .شاید برای این انسان های پست "چهارپایه" ای که فقط دنیا و لذاتش براشون مهمه این وعده وعیدهای مزخرف لازم بوده تا مثلا به خدا بپیوندند و اهل بشند و بفهمند که اگه تو این دنیا لذت هست ،اون دنیا قشنگ تره.
ولی خدایی از حوریا بدم میاد .احساس می کنم که حضورشون یه جورایی توهین به شخصیت زنه.
آخه چرا ما آدما باید اینقدر احمق باشیم که خدا برای اهل کردن ما از باغ ها و نهرهای زیبای بهشت و حوریانی که دست هیچ بشری به آنها نرسیده استفاده کنه...
واقعا مایی که مسلمونیم باید دنبال این مسائل باشیم؟واقعا چیزی که ما می خوایم و تو این دنیا پیدا نمی شه این لذات زودگذره؟
د آخه مسلمونااین چیزا رو که تو همین دنیا هم داریم.حالا با شدت کمتر...
کجاست اونی که داد بزنه و بگه چیزی که می خواد" حوری" نیست.باغ انار و نهر و رودخونه نیست؟...
توصیف بهشت از دیدگاه قرآن و حدیث (1
در قرآن آمده است که: هرکس کار خطایی بکند به خاطر آن کارش مجازات خواهد شد و او کس دیگری را غیر از خدا، به عنوان حامی و یاور نخواهد داشت.
هدف نهایی هر مسلمانی رسیدن به بهشت است. با توجه به تمام جوانب غیر مشهود، بهشت، فقط از طریق شبیه سازی ذهنی امکان تصورش وجود دارد. اما باید توجه داشت که حقیقت بهشت، در فراسوی توصیف زبان و اندیشه هر انسانی است و خداوند سبحان الله و تعالی، آن را برای بندگانش فراهم آورده است (آنچه که، هیچ چشمی نمی‌تواند نمی‌بیند و هیچ گوشی نمی‌تواند بشنود و هرگز در قلب انسان به وقوع نپیوسته است). «کتاب البخاری، مسلمان و دیگران» البخاری در کتابش میگوید این سر منزل ابدی، به آنچه در لذت‌های مادی و معنوی که توصیف شده، محدود نیست، زیرا بهشت شامل تمام ارواح انسانی در طول زمان میشود و سرانجام بزرگترین و کامل‌ترین لذت‌های فوق تصور است یعنی درک حضور و قرب انسان به خالق.
حال سؤال این است که چه کسانی وارث یک چنین خیر و برکتی هستند؟ و ارواحی که ارزش چنین پاداشی را دارند کدامند؟ یک باور عمومی در بین مسلمانان وجود دارد مبنی بر اینکه: هر کسی اقرار کند یا «لا اله الا الله محمد رسول الله» به زبان بیاورد وارد بهشت میشود. اما این شهادتین چیزی بیشتر از یک بیان لفظی است، این یک عهد است، عهدی که باید تکمیل شود، این عهد دارای شرایط و لوازمی است که بر تمامی جنبه‌های زندگی تأثیر می‌گذارد، این عهد متمرکز بر اقتدار فرد است یعنی آن چیزی که حقیقتاً رفتار و کردار ما را در اختیار خودش می‌گیرد.
اعراب قریش که از ادای این کلمه امتناع می‌کردند به این دلیل بود که کاملاً التزامش را درک می‌کردند. اما امروزه، مسلمانان هر روز چند بار آن را تکرار می‌کنند، بدون اینکه هیچ فکری در خصوص چگونگی عمل به آن داشته باشند. رفتارشان، عملشان و شیوه زندگیشان به چیز دیگری که کاملاً متفاوت با عبارت شهادتین است، شهادت میدهد و همچنین آنها بهشت را استثناء می‌کنند.
در قرآن، الله آگاه هست از آنچه که مقابل رضای اوست. به عنوان مثال در مذاهبی مانند یهودیت و مسیحیت پیروانش به اشتباه ادعا می‌کنند خداوند آنها را بر دیگران برگزیده است و بهشت تنها متعلق به آنهاست.
در قرآن آمده است که: هرکس کار خطایی بکند به خاطر آن کارش مجازات خواهد شد و او کس دیگری را غیر از خدا، به عنوان حامی و یاور نخواهد داشت. اما، امروزه بسیاری از مسلمانان خودشان را به عنوان افراد برگزیده در نظر می‌گیرند در حالیکه فرمان‌های پروردگارشان را نادیده می‌گیرند و پشت می‌کنند به سنت پیامبرشان (ص) و به یک زندگی دنیوی دور از برکات قانون الهی پافشاری می‌کنند و شاید تا جایی پیش بروند که جنبه‌های یقینی آن قانون را انکار کنند.
آداب و سنن، دنیا گرایی، نظام‌های اجتماعی ساخته دست بشر، رهبران و حتی تعهداتشان را با خداوند یکتا شریک می‌کنند یا به عبارتی برای خداوند شریک قائل می‌شوند.
پاداش بهشت، بسیار عظیم است. خدائی که بهاء داشته باشد، بهای واقعی نیست، بهای واقعی بهشت، بهایی است که با فرمانبرداری از خداوند و پیامبرش ثابت میشود. قرآن می‌فرماید: آن کسانی که آخرت را می‌خواهند و در آن جهت تلاش می‌کنند اینان معتقدانی هستند که خداوند از تلاششان قدردانی می‌کنند. سوره 17، آیه 19
در هر حال، ما باید بازگشت به قرآن داشته باشیم نه به راحتی یک روش احساسی و آکادمیک، بلکه با حس فراگیری برای فرمانبرداری و اطاعت، باید درک کنیم که رضایت خداوند از ما در چیست؟ و بعد آنگونه شویم که مورد رضای خداوند است و.... این راه بهشت است.
بهشت اقامتگاه ابدی مؤمنان و صالحان رستگار در جهان آخرت است و بهشتیان کسانی هستند که به تصریح قرآن، در ترازوی اعمال، کفه‌ی کارهای نیک‌شان از کفه‌ی بدی‌هاشان سنگین‌تر است. در قرآن مجید، بهشتیان به نام‌ها و صفت‌هایی همچون اصحاب الیمین و اصحاب الجنه خوانده می‌شوند.
بهشت معادل واژه «الجنّة» است و در قرآن مجید با این اسامی و اوصاف به کار رفته است:
جنة المأموی، جنّات المأوی، جنة النعیم، جنات الخلد، دار السلام، دارالمتقین، دار المقامة، عدن، الفردوس.
توصیف بهشت در سه سوره الرحمن، واقعه و دهر به صورت مفصل و در برخی از سوره های دیگر قرآن به صورت گذرا و مجمل بیان شده است و به بسیاری از نعمت های بهشتی همچون میوه‌ها و باغها و چشمه‌ساران و زنان پری‌رو با لباس‌های حریر و ... و نیز نعمت‌های معنوی همچون رضوان خداوند و ... اشاره گردیده است.
در اینکه آیا آن بهشت موعود، اکنون نیز موجود است یا نه، میان دانشمندان اسلامی اختلاف نظر است. اکثر دانشمندان معتقدند که بهشت هم اکنون وجود خارجی دارد و برای اثبات ادعای خود به ظواهر برخی از آیات استدلال می‌کنند.
در روایات مربوط به معراج و روایات دیگر نیز نشانه‌های روشنی از این موضوع دیده میشود. بنابراین می‌گویند بهشت در درون و باطن این جهان است اما برای ما قابل دید و درک نیست؛ به عبارت دیگر عالم آخرت و بهشت و دوزخ، بر این عالم احاطه دارد و این جهان همانند جنین در درون آن جهان قرار دارد.
آیات قرآن و روایات اسلامی دلالت دارد که بهشت نیز همانند جهنم، درهایی دارد.
امام باقر علیه السلام فرمود:
«بهشت دارای هشت در است که عرض هر در، به اندازه چهل سال راه است.»
و در قرآن آمده است که جهنم هفت در دارد.
شیخ صدوق، از علمای بزرگ شیعه، می‌نویسد:
اعتقاد ما درباره بهشت این است که بهشت دارالبقاء و دارالسلام است. مرگ و پیری، بیماری و ناخوشی، زوال و زمینگیری، غم، فقر و خستگی و فرسودگی در آن نیست.
درجات در بهشت
درجات در بهشت متفاوت است:
بعضی از بهشتیان از تسبیح و تقدیس و تکبیر خداوند بهره‌مندند
بعضی از انواع خوردنی‌ها، آشامیدنی‌ها، میوه‌ها، لباس‌های زربفت، حریر و سندس و همنشینی با حور العین.»
منابع:
تفسیر نمونه المیزان؛ مجمع البیان؛ دایرةالمعارف الشیعه العامه، ج 7، ص 36؛ قرآن پژوهی، ص 572
الجنّة و أهل الجنّة
1- الجنّة خیر مال، و النّار شرّ مقیل 1765.
بهشت بهترین عاقبت، و آتش بدترین خوابگاه است
2- ألا و إنّی لم أر کالجنّة نام طالبها، و لا کالنّار نام هاربها 2761.
آگاه باشید که من ندیدم مثل بهشت، که طلب کنندهاش در خواب باشد، و نه مانند آتش دوزخ، که گریزان از آن در خواب باشد.
3- إنّ أهل الجنّة کلّ مؤمن هین لین 3400.
به راستى که اهل بهشت، هر مؤمن نرمخوى هموارى است
4- إنّ اللّه تعالى یدخل بحسن النّیّة و صالح السّریرة من یشاء من عباده الجنّة 3544.
به راستى که خداى تعالى بواسطه حسن نیت، و شایستگى سریره و نهان، از بندگانش هر که را که خواهد داخل بهشت مىنماید (یعنى هر چند کارى که استحقاق بهشت را برساند نکرده باشد).
5- الجنّة دار الأمان 397.
بهشت سراى امان است.
ص 194
7- الجنّة جزاء المطیع 417.
8- الجنّة دار الأتقیاء 438.
9- الجنة غایة السّابقین 478.
10- الجنّة أفضل غایة 1024.
11- الجنّة مال الفائز 1074.
12- الجنّة جزاء کلّ مؤمن محسن 1431.
13- نیل الجنّة بالتّنزّه عن المأثم 9953.
14- إنّک لن تلج الجنّة حتّى تزدجر عن غیّک، و تنتهی، و ترتدع عن .....
7- بهشت پاداش فرمانبر است.
8- بهشت سراى پرهیز کاران است.
9- بهشت آخرین هدف سبقت گیرندگان، و آتش سرانجام افراط کنندگان است.
10- بهشت افزونترین غرض و مقصود است.
11- بهشت سرانجام کار پیروزمند است.
12- بهشت پاداش هر مؤمن احسان کننده است.
13- رسیدن به بهشت با پاکیزگى، و دورى از گناهانست.
14- به راستى که تو داخل بهشت نخواهى شد، تا آنکه از گمراهى خود باز
ص 195
معاصیک، و ترعوی 3795.
15- إذا آمنت باللّه و اتّقیت محارمه أحلّک دار الأمان، و إذا أرضیته تغمّدک بالرّضوان 4146.
16- ثمن الجنّة العمل الصّالح 4698.
17- ثمن الجنّة الزّهد فی الدّنیا 4700.
18- سادة أهل الجنّة الأسخیاء، و المتّقون 5584.
19- سادة أهل الجنّة المخلصون 5591.
20- سادة أهل الجنّة الأتقیاء الأبرار 5599.
21- طلب الجنّة بلا عمل حمق 5991.
22- لا تحصل الجنّة بالتّمنّی 10566.
ایستاده و دور شوى، و از گناهان خود دست کشى و باز گردى.
15- هر گاه به خدا ایمان آوردهاى، و از حرامهایش دورى نمائى تو را در خانه امان فرود آورده چون او را خوشنود گردانى تو را بخوشنودى فرو پوشاند. (شکى نیست در این که خوشنودى خدا از نعمتى بالاتر خواهد، رزقنا اللّه و إیاکم بمحمد و آله الطاهرین صلوات اللّه علیهم أجمعین).
16- بهاى بهشت عمل صالح است. (یعنى هر که بهشت خواهد باید عمل صالح انجام دهد).
17- بهاى بهشت بىرغبتى در دنیاست.
18- بزرگان اهل بهشت سخاوتمندان، و خویشتن داران است.
19- بزرگان اهل بهشت افراد مخلصند.
20- مهتران اهل بهشت خویشتنداران نیکو کار است.
21- طلب کردن بهشت بدون عمل حماقت است.
22- بهشت با آرزو کردن حاصل نخواهد شد (بلکه نیازمند به عمل است).
ص 196
23- لا یدخل الجنّة خبّ و لا منّان 10792.
24- لا یفوز بالجنّة إلّا من حسنت سریرته و خلصت نیّته 10868.
25- کلّ نعیم دون الجنّة محقور 6867.
26- لن یفوز بالجنّة إلّا السّاعی لها 7403.
27- لن یحوز الجنّة إلّا من جاهد نفسه 7421.
28- من اشتاق إلى الجنّة سلا عن الشّهوات 8591.
29- نیل الجنّة بالتّنزّه عن المآثم 9953.
30- نال الجنّة من اتّقى عن المحارم 9954.
31- هیهات لا یخدع اللّه عن جنّته، و لا ینال ما عنده إلّا بمرضاته 10043.
23- بسیار مکر کننده، و بسیار منّت گذارنده وارد بهشت نخواهند شد.
24- به بهشت پیروز نخواهد گردید مگر کسى که نهان او نیکو بوده، و نیّتش خالص باشد.
25- هر نعمتى غیر از بهشت کوچک است.
26- هرگز به بهشت پیروزى حاصل نکند، مگر سعى کننده و کوشا براى آن.
27- هرگز بهشت را حیازت نخواهد نمود، مگر کسى که با نفس خود پیکار کند.
28- هر که مشتاق بهشت باشد، شهوتها را فراموش نماید.
29- رسیدن به بهشت، به پاکیزگى از گناهان است.
30- به بهشت رسیده است، هر که از حرامها پرهیز نماید.
31- (تتمه کلامى است از خطبه 129 نهج البلاغه که در باره وزن وکیل بیان داشته) چه دور است (اندیشه شما) خداوند از بهشت او فریب داده نشده، و به آنچه در نزد اوست رسیده نمىشود مگر به خشنودى او.
گروه های سه گانه در بهشت
بعد از سوره الرحمن دوّمین سوره ای که ذکر آیات بهشت در آن بسیار آمده است، سوره واقعه است که پس از آنکه مردم را به سه دسته: سابقون و اصحاب مَیمنه و اصحاب مَشأمه تقسیم میکند می فرماید: «وَالسَّـ'بِقُونَ السَّـ'بِقُونَ * أُولَـ'´نءِکَ الْمُقَرَّبُونَ * فِی جَنَّـ'تِ النَّعِیمِ * ثُلَّةٌ مِنَ الاْوَّلِینَ * وَ قَلِیلٌ مِنَ ا لاْ خِرِینَ؛ «و سبقت گیرندگان به أعمال صالحه، سبقت گیرندگان به مغفرت و رحمت هستند. آنان مقرّبان درگاه خدا می باشند که در بهشت های نعیم هستند. جماعتی از آنها از پیشینیان هستند، و گروه کمی از پسینیان» (آیه 10 تا 14 سوره واقعه).
بهشت نعیم، بهشت ولایت است. و منظور از اوّلین، امّت های گذشته، و منظور از آخرین، امّت پیامبر آخر الزّمان است. و البتّه تعداد افراد مقرّبین در این امّت، نسبت به امّت های گذشته کم است ـ گرچه از جهت قوّت و مقدار کمال مقدّم هستند ـ ولیکن تعداد افراد أصحاب الیمین در این امّت همانند امّتهای گذشته زیاد است، چنانکه خواهد آمد. ثُلَّة ـ به ضمّ ثاء ـ به معنای جماعت کثیر مردم، و ثَلَّة ـ به فتح آن ـ به معنای گله و جماعت گوسفند است. و در مثل است که: فُلانٌ لایُفَرِّقُ بَیْنَ الثَّلَّةِ وَ الثُّلَّةِ؛ فلان کس بین گله گوسفند و جماعت انسان فرق نمی گذارد».
وصف جایگاه و نوشیدنی های بهشتیان
«َعلَی ' سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ * مُتَّکِـِینَ عَلَیْهَا مُتَقَـ'بِلِینَ؛ بر روی تخت های بافته شده هستند. و در حالیکه تکیه بر آنها زده اند همه روبروی یکدیگر قرار گرفته اند» (واقعه/15 و 16). سَریر به معنای تخت است، و غالباً درباره تخت پادشاه استعمال می شود، و جمع آن سُرُر و أسِرَّة می باشد. و وَضَنَ یَضِنُ وَضْنًا به معنای بافتن است، و مَوْضُونَة یعنی بافته شده از الیاف، و این، استعاره از استحکام است و تقابل بهشتیان در جلوس و نشست، کنایه از کمال اُنس و حسن معاشرت و صفاء باطن آنهاست، که هیچگاه به پشت سر و قفای یکدگر ننگرند، و با عیبجوئی و غیبت نمودن، باطن خود را بر خلاف ظاهر آلوده ننمایند.
«یَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدَ ' نٌ مُخَلَّدُونَ * بِأَکْوَابٍ وَ أَبَارِیقَ وَ کَأْسٍ مِن مَعِینٍ * لاَ یُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَ لاَ یُنزِفُونَ؛ پیوسته اطفال نابالغِ نورس و تازه، گرداگرد آنان برای خدمت درگردش آیند، اطفالی که پیوسته و جاودان به همان حالت حداثتِ سنّ می مانند (و یا اطفالی که گوشواره بر گوش دارند). با کوزه ها و ابریق ها و کاسه ای مملوّ از شراب مَعین که بیاشامند و بیارامند؛ ولی برای آنان در اثر خماری ای که از خمر پیدا می شود هیچگونه صُداع و سردردی پیدا نمی شود، و هیچگاه بواسطه سُکر حاصل از آن، عقلشان از دست نمیرود» (17 تا 19).
فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد
تعداد صفحات این مقاله 9 صفحه
پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید
