برای حل مسائل بهینه سازی با استفاده از روشهای عددی، معمولاً روش واحدی برای رسیدن به مقدار بهین وجود ندارد. از این رو بسته به پیچیدگی و میزان غیر خطی بودن مسئله و شرایط مرزی آن، الگوریتمهای متفاوتی مورد استفاده قرار می گیرد که ممکن است از مرتبه های صفر، اول و یا دوم باشند. برنامه ی تکاملی و الگوریتم ژنتیکی، الگوریتمهای مرتبه ی صفر می باشند. مسئله ای که در این مقاله مورد بحث قرار گرفته، عبارتست از بدست آوردن ضخامت یک تیر در نقاط مختلف آن بمنظور ماکزیمم سازی سرعت سر تیر، وقتی از یک موقعیت تغییر شکل یافته رها می شود. تیر دارای دو تکیه گاه ساده، یکی در انتها و یکی در میانه ی آن می باشد و ماکزیمم تنش در المانهای آن نباید از یک مقدار مجاز، بیشتر شود. حرکت این نوع تیر می تواند تقریباً شبیه حرکت یک تخته شنای با ضخامت متغیر، در نظر گرفته شود. این مسئله با دو روش برنامه ی تکاملی و الگوریتم ژنتیکی، حل شده است و جوابهای بدست آمده، با هم مقایسه شده اند. بهترین جواب برای سرعت سر تیر، از روش الگوریتم ژنتیکی بدست آمده است که 428% بهبود در سرعت سر را در مقایسه با یک تیر یکنواخت نشان می دهد.
ماکزیمم سازی سرعت سر آزاد یک تخته شنا به وسیله ی الگوریتم ژنتیکی و برنامه ی تکاملی
