لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 78
فنا وبقاء
بقره:کَیْفَ تَکْفُرُونَ بِاللّهِ وَ کُنْتُمْ أَمْواتًا فَأَحْیاکُمْ ثُمَّ یُمیتُکُمْ ثُمَّ یُحْییکُمْ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ(28)((چگونه خدا را منکرید؟ با آنکه مردگانى بودید و شما را زنده کرد؛ باز شما را مىمیراند [و] باز زنده مىکند؛ [و] آنگاه به سوى او بازگردانده مىشوید.))
﴿ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴾ سپس به وسیله مدت ارادی که همان فناء در وحدت است شما را می میراند، وسپس به وسیله حیات حقیقی – که بقاء بعد از فنا به وسیله وجود حقانی است – زنده می گرداند.
بقره:بَلى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ(112)((آرى، هر کس که خود را با تمام وجود، به خدا تسلیم کند و نیکوکار باشد، پس مزد وى پیش پروردگار اوست، و بیمى بر آنان نیست، و غمگین نخواهند شد.))
﴿ لِلّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ﴾ یعنی در حالت بقاء بعد از فناء استقامت ورزیده و ((رب)) اش را در اعمالش مشاهده کند که [فاعل حقیقی اوست] و از مقام شهود ذاتی حق به مقام احسان صفاتی باز گردد و در این حالت است که استقامت و عبادت را به واسطه وجود حقانی می بیند نه وجود نفسانی خودش
﴿ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ﴾ از بهشتی که ذکر کردیم وپاکترین لذت بخشترین درجات بهشت درجه ((عندیت)) است که مشاهده ای است که شخص از آن غافل می شود.
﴿ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ﴾ و علاوه بر آنچه که در بهشت دارید از احتجاب ذات الهی و بقاء نفس نیز هراسی ندارند و به واسطه بدست آوردن شهود جمال ذات از توقفشان درحجاب بهشت های افعال وصفات و لذت بردن واستراحت در آنها اندوهی ندارد.
بقره:إِنَّ الصَّفا وَ الْمَرْوَةَ مِنْ شَعائِرِ اللّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَیْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلا جُناحَ عَلَیْهِ أَنْ یَطَّوَّفَ بِهِما وَ مَنْ تَطَوَّعَ خَیْرًا فَإِنَّ اللّهَ شاکِرٌ عَلیمٌ(158)((در حقیقت، «صفا» و «مروه» از شعایر خداست [که یادآور اوست]؛ پس هر که خانه [خدا] را حج کند، یا عمره گزارد، بر او گناهى نیست که میان آن دو سعى به جاى آورد. و هر که افزون بر فریضه، کار نیکى کند، خدا حق شناس و داناست.))
﴿ فَمَنْ حَجَّ الْبَیْتَ﴾ کسی که به مقام وحدت ذاتی رسیده و با فناء ذاتی و کلی خود به حضرت الهیه وارد شود. ( او اعتمر) و نیز با توحید صفاتی خود در آتش [عشق] حضرت حق وارد شده و در انوار تجلیات جمال و جلال حق فانی می گردد.
﴿ فَلا جُناحَ عَلَیْهِ أَنْ یَطَّوَّفَ بِهِما﴾ یعنی اینکه به مقام خودش و بین آن دو در تردید باشد اما نه به واسطه وجود نفسانی اش که اگر اینگونه باشد گناه محسوب می شود. بلکه این تردد به مقام به وسیله وجود حقانی بعداز فناست [که در هنگام تمکین بر سالک بخشیده می شود] و به این دلیل است که حرج و تنگی در آن وجود ندارد چرا که برخلاف وجود اول در این وجود گشایش و وسعت موج می زند.
بقره:أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ خَرَجُوا مِنْ دِیارِهِمْ وَ هُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْیاهُمْ إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النّاسِ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النّاسِ لا یَشْکُرُونَ(243)((آیا از [حال] کسانى که از بیم مرگ از خانههاى خود خارج شدند، و هزاران تن بودند، خبر نیافتى؟ پس خداوند به آنان گفت: «تن به مرگ بسپارید» آنگاه آنان را زنده ساخت. آرى، خداوند نسبت به مردم، صاحب بخشش است، ولى بیشتر مردم سپاسگزارى نمىکنند.))
﴿ فَقالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُوا﴾ یعنی آنها را امر به موت ارادی فرموده ویا اینکه با تجلی ذاتی خود آنها را میرانده تا دروحدت فانی گردند.
﴿ ثُمَّ أَحْیاهُمْ﴾ به واسطه حیات حقیقت علمی و یا به وجود وهبی حقانی و بقاء بعد از فناء.
نسا:إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُکُمْ أَنْ تُؤَدُّوا اْلأَماناتِ إِلى أَهْلِها وَ إِذا حَکَمْتُمْ بَیْنَ النّاسِ أَنْ تَحْکُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللّهَ نِعِمّا یَعِظُکُمْ بِهِ إِنَّ اللّهَ کانَ سَمیعًا بَصیرًا(58)(( خدا به شما فرمان مىدهد که سپردهها را به صاحبان آنها ردّ کنید؛ و چون میان مردم داورى مىکنید، به عدالت داورى کنید. در حقیقت، نیکو چیزى است که خدا شما را به آن پند مىدهد. خدا شنواى بیناست.))
﴿ إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُکُمْ أَنْ تُؤَدُّوا اْلأَماناتِ إِلى أَهْلِها﴾ یعنی حق هر صاحب حقی را ادا کنید که شامل 1- حق استعداد 2- حقوق قوای ظاهری و باطنی را در زمینه کمالات مخصوص به آنها به جا آورید 3- سپس حق الله را که همانا دانستن صفات ووجودتان از اوست به جای آورده و به مقام فنای در توحید برسید و هنگامی که پس از فنا به مقام بقاء بالله رسیدید آنگاه بین مردم به قضاوت بپردازید [چراکه در آن مقام] اشیاء را قائم به ذات الهی دانسته و در زمین و در زمره در صفات الهی است چرا که شخص مستقل و قائم به خود هرگز نمی تواند عدل را به پا دارد.
برپا دارندگان عدالت می باشید و در آن صورت هیچ ظلمی از شما سر نخواهد زد [در اینجا باید خاطر نشان کرد] که پایین ترین درجات عدل محو صفات بشری در صفات الهی است، چرا که شخص مستقل و قائم به خود هرگز نمی تواند عدل را بر پای دارد.
مائده:یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُحِلُّوا شَعائِرَ اللّهِ وَ لاَ الشَّهْرَ الْحَرامَ وَ لاَ الْهَدْیَ وَ لاَ الْقَلائِدَ وَ لاَ آمِّینَ الْبَیْتَ الْحَرامَ یَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنْ رَبِّهِمْ وَ رِضْوانًا وَ إِذا حَلَلْتُمْ فَاصْطادُوا وَ لا یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ أَنْ صَدُّوکُمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ أَنْ تَعْتَدُوا وَ تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى وَ لا تَعاوَنُوا عَلَى اْلإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ اتَّقُوا اللّهَ إِنَّ اللّهَ شَدیدُ الْعِقابِ(2)(( اى کسانى که ایمان آوردهاید، حرمت شعایر خدا، و ماه حرام، و قربانى بىنشان، و قربانیهاى گردنبنددار، و راهیان بیت الحرام را که فضل و خشنودى پروردگار خود را مىطلبند، نگه دارید. و چون از احرام بیرون آمدید [مىتوانید] شکار کنید، و البتّه نباید کینهتوزى گروهى که شما را از مسجد الحرام باز
تحقیق درمورد فنا وبقاء