ساختن ونگهداری راههای شوسه در کشور وسیع وکوهستانی ایران چون هزینه زیادی داشته لذا تا مقارن جنگ جهانی اول راههای ایران به همان وضع سابق باقی بود وهمان راههای کاروان رو را شامل می شد.ولی از سال1299هجری شمسی دولت اقدام به احداث راه شوسه به معنای امروزی آن نمود ومی توان تاریخ شروع ساختمان راههای شوسه را از سال 1301 تا 1304 دانست.
تا این زمان اعتبارات راهسازی وراهداری از طریق اخذ باج یا حق العبور در راههای شوسه تأمین می گردید ومبلغ آن حداکثر به 300000 تومان می رسید.در 11 فروردین 1301 اداره کل طرق وشوارع در وزارت فوائد عامه تشکیل ومأمور ساختن ونگهداری راههای کشور شد.در سال 1304 با پیشنهاد دولت وقت وتصویب دوره پنجم مجلس شورای ملی دریافت حق العبور در راهدار خانه ممنوع ومقرر شد از وزن غیر خالص صادرات و واردات مملکتی مالیات راه دریافت شود.
وبه این ترتیب اعتبار سالیانه به 1500000تومان رسیده وراههای کشور را به نواحی مختلف تقسیم ومسؤلینی را برای اداره امور وتعمیر ونگهداری راهها معین کردند.در این تقسیمات راهها به ده ناحیه تقسیم وهر یک شماره گذاری شد وتحت نظر یک نفر اداره می شد.در سال 1305 برنامه مدونی تحت عنوان «پروژه پیشنهادی ساختمان طرق در ایران »جهت راهسازی تدوین گردید.مدت این پروژه 9 سال ومخارج آن 45میلیون تومان پیش بینی شده بود.در این برنامه ساختمان 17021کیلومتر راه شوسه درجه 1و2و3 پیش بینی شده بود،اولین برنامه ساختمان راههای شوسه ایران است.
(راههای ایلام به اسلام آباد،ایلام به دهلران وراه تنگ نیاز به گذار خوش به هلاله در این برنامه قرار داشته اند.)
توجه به توسعه راههای موجب گردید در تاریخ 27/12/1308اداره کل طرق وشوارع به موجب قانونی که از مجلس شورای ملی گذشت به صورت یک وزارتخانه به نام وزارت طرق و وشوارع در آید.
اصول وظایف وزارتخانه مذکور طبق ماه دوم این قانون «مراقبت در ایجاد ونگهداری راههای آهن،شوسه وتنظیم وتوسعه کشتیرانی واداره کردن امور بندری شد»
سپس در سال 1315 با عنوان وزارت راه مأمور احداث ونگاهداری راهها ،راه آهن واداره امور بندی وکشتیرانی کشور گردید.
از آغاز جنگ دوم جهانی طی مدتی قریب به بیست ودو سال یعنی تا بهمن ماه 1341 کشور ما نشیب وفرازهای عجیبی را گذارند ودر این دوران اجرای برنامه های عمرانی کشور آغاز گردیدو وزارت راه نیز هماهنگ با این تحولات برنامه های راهسازی ونگاهداری راههای ساخته شده ،توسعه راه آهن وگسترش وتجهیز بنادر وفرودگاههای کشور را هم گام با پیشرفت های سریع سایر ارکان کشور دنبال کرده است.
وزارت راه به موجب قانون تغییر نام «وزارت راه«به«وزارت راه وترابری «مصوب 2/4/53به وزارت راه وترابری تغییر نام یافت وبا تشکیلات جدید،اعتبارات بیشتر و وظایف وسیعتری به فعالیت پرداخت.
هدف وزارت راه وترابری عبارتست از پی ریزی سیاست جامع وهماهنگ برای ترابری کشور ،توسعه وتجهیز ،گسترش ،نگاهداری وایجاد تأسیسات زیر بنایی آن با توجه به مقتضیات توسعه اقتصادی،اجتماعی وعمرانی ودفاع ملی.بدین ترتیب احداث راههای ارتباطی کشور اعم از زمینی(راه آهن)وراههای آبی وفراهم آوردن وسایل ترابری وتنظیم مقررات استفاده صحیح از آنها،تأمین ترابری کشور جزو اهداف اساسی این وزارتخانه محسوب می شود.
در آغاز سلسله پهلوی راههای کشور از 3900کیلومتر تجاوز نمی کرد.در دوران رضا خان ،طول راههای ایران به 24000 کیلومتر بالغ گردیدوتا پابان سلسله مذکور طول راههای فرعی واصلی به 26000 کیلومتر رسید در حال حاضر وزارت راه وترابری جمهوری اسلامی ایران عهده دار نگهداری 166185کیلو متر از راههای کشور می باشد.
سازمان پیشنهادی جهت راهداری کشور:
سازمان پیشنهادی جهت راهداری کشور با توجه به اهمیت واولویت امر راهداری وضرورت بهاء دادن به آن بمنظور حفظ سرمایه های ملی بشرح زیر است:
ادارات راهداری شهرستانها مستقیماص زیر نظر معاون راهداری اداره کل انجام وظیفه خواهند کرد وادرات سه گانه نگهداری راه وابنیه فنی،ایمنی راهها وماشین آلات ادارات ستادی در مرکز استان خواهند بود که بعنوان پشتیبان کننده فنی وهماهنگ کننده بین راهداریهای مختلفه وهمچنین ارائه دهنده پروژه های راهداری ونظارت وپیگیری بر برنامه ها انجام وظیفه خواهند کرد.
ب:نمودار سازمانی راهداری شهرستان:
در رابطه با سازمانی راهداری شهرستان دو نوع سازمان تعیین گردیده که به عناوین راهداری شهرستان درجه 2 وراهداری شهرستان درجه 1نام گذاری شده واین تفاوت به لحاظ طول راههای حوزه استحفاظی متفاوت شهرستانها تعیین عنوان شده است.
شامل 57 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود گزارش کارآموزی اداره راهداری
