مقاله درمورد زبان و فرهنگ دوسویه

اختصاصی از حامی فایل مقاله درمورد زبان و فرهنگ دوسویه دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 20

زبان و فرهنگ دوسویه

واژه فرهنگ بیشتر به سه معنی به کار برده می شود: نخست به معنی آداب و تربیت، دوم به معنی معنویت و معارف، سوم به معنی مواریث یا ارزشهای اجتماعی. اگر بخواهیم تاریخ دگرگونی های فرهنگی یک مردم را بررسی کنیم معنی سوم کاربرد خواهد داشت که در واژه نامه وبستر چنین تعریف شده است:

فرهنگ، الگوی کلی رفتار انسان و محصولات آن است که به صورت فکر، سخن، کنشها و صنایع دستی تجسم می یابد و به ظرفیت انسان برای آموختن دانش و جابجایی پیگیر آن به تولیدات، از راه استفاده از ابزار، زبان و دستگاههای نظری اندیشه، وابسته است.

واژه زبان در همین واژه نامه چنین تعریف شده است:

زبان، مجموعه ای است سازمان یافته، برای جابجایی آرا و احساسات، با استفاده از نشانه ها، صداها، ایماها، و علامتهای قراردادی که معانی را در بر داشته باشند.

از این تعریفها چنین بر می آید که از یک سو زبان و فرهنگ پدیده هایی پویا هستند نه ایستا و بایستی در درازای زمان و با در نظر گرفتن دگرگونی هایشان بررسی شوند و از سوی دیگر، زبان هر مردمی زیر مجموعه ای از فرهنگ آن و ابزاری است برای جابجایی و تبادل دست آوردهای فرهنگی. به همین گونه نیز بخشهای دیگر فرهنگ را می توان نام برد از جمله آیینها (آداب و رسوم) ، صنایع دستی، پوشاک، آثار باستانی، معماری، دین، موسیقی و فلسفه و... تا سرانجام برسد به دانش و فن آوری. نیازی به گفتن نیست که این بخشها بسیار به هم پیوسته و با هم درگیر هستند و بررسی هر یک بدون پرداختن به بخشهای دیگر جستار کاملی نخواهد بود. ولی در اینجا نه به منظور بررسی کامل فرهنگ، بلکه به منظور بررسی ویژگی هایی از فرهنگ، ناچار از جداسازی این بخشها و بررسی جداگانه آنها هستیم. از اهمیت زبان به عنوان بخشی از فرهنگ و تاثیر آن در بخشهای دیگر همین بس که به یاد آوریم زبان، در آهنگ و وزن موسیقی، در چگونگی برخورد مردم با یکدیگر، در ادبیات و گاهی در آثار باستانی و سنگ نوشته ها چقدر تاثیر گذار است. به عنوان نمونه سیلاب بندی واژه ها در زبان می تواند در وزن ترانه و سپس در ریتم موسیقی تاثیر بگذارد و به همین دلیل است که ریتم چیره ی موسیقی توده ها با یکدیگر یکی نیست. مثلاً ریتم چیره در موسیقی کردی چهار ضربی و در موسیقی فارسی شش ضربی است. (ریتم چیره بدین معنی است که آهنگهای بیشتری با این ریتم ساخته می شود) در اینجا به بررسی بخشهای مختلف فرهنگ می پردازیم.

زبان

اگر چهار بخش کارکردی زبان یعنی گفتار، شنیدار، نوشتار و خواندن و دست آوردهای این چهار بخش یعنی زبان روزمره، زبان رسانه ها، ادبیات و مطبوعات و ... را در نظر بگیریم، نقش آن در جابجایی دست آوردهای فرهنگی چه در درون و چه فراتر از مرزهای زیستگاه یک مردم، و همچنین تأثیری که کارآیی زبان یعنی توانایی جابجایی مفهوم بوسیله آن، در گسترش داد و ستدهای اجتماعی و به دنبال آن در شکوفایی فرهنگ آن مردم می تواند بازی کند، بر همگان روشن تر می گردد. در نگره ی ارتباط ، کارآیی زبان به عنوان یک دستگاه ارتباطی، با تعداد پیامها (واژه ها) ی ساخته شده از میان تعداد معینی حرف و همچنین مقدار بی قطعیتی پیامها یعنی مقدار مفهوم یا اطلاعات جابجا شده به وسیله آن پیام، نسبت درست (مستقیم) دارد. پس هر چه کارآیی زبان به عنوان یک دستگاه ارتباطی بیشتر باشد، از میان مجموعه نشانه های آن یعنی حروف، واژه ها و جمله های بیشتری ساخته می شود و گذشته از این، واژه ها اطلاعات و مفهوم بیشتری را نیز جابجا می نمایند. البته کارآیی هر زبانی در درازای تاریخ آن دگرگون می شود و بستگی به میزان گسترش و پالایش واژه ها در درازای زمان دارد. اکنون از این دیدگاه نگاهی به زبان و خط فارسی بیندازیم و چند و چون آنرا تا اندازه ای بررسی کنیم.

خط فارسی با 32 نشانه و دو نشانه فاصله بین آنها و واژه ها (دومی بزرگتر از نخستین) یعنی مجموع 34 نشانه ( البته بدون در نطر گرفتن فرمهای کوچک و بزرگ و فرعی) و خط انگلیسی با تنها 28=2+26 نشانه هر دو سعی در جابجایی مفهوم دارند ولی کمتر بودن نشانه های انگلیسی در برابر خط فارسی، آسیبی در جابجایی مفهوم های علمی و ادبی و فلسفی و روزمره به آن وارد نکرده است و این کم بودن شمار نشانه ها در زبان انگلیسی می تواند به گونه ای بیانگر بالاتر بودن کارآیی آن نیز باشد. با این هم سنجی، بایستگی واژه سازی برای بالاتر بردن کارآیی زبان و خط فارسی در راستای جابجایی بهتر مفهوم های روز و تازه روشن می گردد. به نادرست، هر گاه از واژه سازی در فارسی سخن به میان می آید، بیشتر به چند نام لاتین پرداخته می شود و آخر سر نیز به جایگزین ناپذیر بودن و جا افتادگی آنها اشاره می شود و در بیشتر موارد از کمبودهای زبان فارسی در ریشه های فعل و صفت و قید ساز و ناهماهنگی دستورهای واژه سازی، سخنی به میان نمی آید. در کتاب