دانلود مقاله آشنایی با رشته جودو

اختصاصی از حامی فایل دانلود مقاله آشنایی با رشته جودو دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 15

آشنایی با رشته جودو

کلمه جودو را به عبادت (سبک ملایم) ترجمه کرده اند جودو یک هنر رزمی است که در آن حریفان بدون داشتن اسلحه با یکدیگر مبارزه می کنند و امروز هم به عنوان یک ورزش پرطرفدار در جهان شهر تپیدا کرده است.

قوانین این ورزش، ترکیبی از قوانین دیگر هنرهای رزمی است: هدف از این سبک، انداختن حریف به روی زمین با فشار آوردن به مفصل های بازو یا گردن و کنترل او می باشد.

تکنیک های موجود در این سبک بیشتر به رفع حملات رقیب منتهی می شود و مقابله مستقیم با دشمن کمتر مورد توجه قرار می گیرد. برای انجام فنون این ورزش، در ابتدا باید خونسرد و متکی به نفس بود. لباس هایی که برای این ورزش مورد استفاده قرار می گیرند، به جودوجی (Judoji) شهرت دارند و عبارتند از یک ژاکت گشاد و راحت و شلوارهای سفید و کلفت که ورزشکار در آنها احساس راحتی می کند.

کمربندهای سفید در ورزشکارانی که تازه کار هستند و کمربندهای سیاه در ورزشکاران با تجربه تر و حرفه ای تر استفاده می شوند، ورزشکارانی که هم در میانه راه قرار دارند از کمربندهایی با رنگ های مختلف استفاده می کنند. جودو در سال 1882 توسط دکتر جیگورو کانو (jigoro kano) پایه گذاری گردید. او این هنر رزمی را از شیوه های مبارزه jujitsu که در آنها تبحر کامل داشت الهام گرفته بود. در این زمان، در کشور ژاپن تغییرات بسیاری به واسطه نفوذ تاثیرات غربی رخ داده بود که به عنوان مثال می توان از سقوط امپراطوری شوگان و ظهور سلطنت (meiji) نام برد.

یکی از عواقب یک چنین تغییری، از بین نرفتن سبک مبارزه ای گروهی به نام سامورایی ها یا همان بوجی ها بود. به واسطه چنین تحولی، استیل های jujitsu نیز یک به یک جای خود را به سبک های دیگری دادند. در چنین حالتی، کانو و دیگران تلاش کردند تا چهره فیزیکی هنرهای رزمی را به حالتی با روحیه و هیجان بیشتر تغییر دهند.

کانو، آموزش جودو را به راهی برای دستیابی به شخصیتی بهتر و انسانی تر و روحیه ای قویتر و شادابتر تبدیل نمود. او جودو را راهنمایی برای رسیدن به یک زندگی متعالی از همه جهات و به دست آوردن یک هارمونی مناسب برای نیل به اهداف بزرگ می دانست. این شمار همیشگی جودو است: »بیشترین تأثیر با کمترین تلاش برای رفاه و آرامش متقابل برای همه مردم دنیا.«

هنر رزمی جودو که بر خاسته از ژاپن است جزء هنر های رزمی مثل کاراته ، تکواندو و کونگ فو می باشد با این وجود بسیار متفاوت از سایر هنرهای رزمی می باشد چرا که در آن مشت زدن و لگد زدن ممنوع است .

جودو هنری رزمی است که اساسا گلاویز شدن در آن زیاد بوده و هدف آن زمین زدن ، گیر انداختن ، مهار کردن و حتی از کار انداختن بازوان حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود . تاکید اصلی جودو روی توانایی به کار بردن نیروی حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود . جودو تنها یک مبارزه فیزیکی نمی باشد بلکه یک مبارزه فکری نیز هست بدین گونه که یک جودو کار موفق باید قادر باشد حرکات حریف را از قبل پیش بینی کرده و با عکس العمل خود پاسخ مناسبی به آن بدهد .

بسیاری از افراد جودو را از سنین خردسالی و در سنین 5 یا 6 سالگی شروع می کنند و برخی این هنر را تا سنین بالا و در حدود سنین 60 یا 70 سالگی ادامه می دهند . جودو باعث بهبود سطح آمادگی عمومی بدن همراه با افزایش قدرت بدنی می شود . در برخی افراد جودو باعث به وجود آمدن حس اعتماد به نفس ، نظمی درونی و خویشتن داری می شود که همگی آنها مهارت های لازم در زندگی می باشند . پدر و مادر ها اغلب این ورزش را دوست دارند چرا که این ورزش به کودکان آنها انضباط و احترام می آموزد . این ورزش علاوه بر اینکه باعث حفظ آمادگی و آراستگی هنر آموزش می شود مهارت های دفاع انفرادی خارق العاده ای را نیز به همراه دارد .

مسابقات جودو برای کسانیکه مایل به مبارزه هستند هر هفته در سطح محلی ، منطقه ای ، کشوری و بین المللی برگزار می شود . جودو ، ورزشی است که تغییرات در آن وجود ندارد یعنی اینکه تمرینات و مبارزه به این ورزش در همه نقاط دنیا به یک طریق صورت می گیرد .

جودو اولین هنر رزمی بود که به دلیل شهرت جهانی آن برای اولین بار در المپیک توکیو در سال 1964 وارد بازیهای المپیک شد . در حال حاضر در حدود 175 کشور در این رقابت ورزشی حضور دارند و این امر باعث شده تا این ورزش در بازیهای المپیک تبدیل به دومین ورزش جنجال بر انگیز شود .

تاریخچه جودو

در نزدیکی کوبه ژاپن در شهر ساحلی میکاز، جیگوروکانو در تاریخ 28 اکتبر 1860 متولد شد. کانو پسر بچه‌ای بود ضعیف‌الجثه و لاغر اندام که دائماً مریض بود و بیماری‌ها یکی پس از دیگری به سراغ او می‌آمدند. کانو برخلاف نظر پزشکش تصمیم گرفت برای بهبود سلامتی خود به ورزش روی آورد و از همان جا کانو یاد گرفت که چگونه مقابل هم سن و سالهای زورگو و گردن کلفت خود دفاع کند.

خانواده کانو در سال 1871 به توکیو نقل مکان کردند. کانو در سن 18 سالگی در مدرسه هنرهای رزمی جوجیتسو در رشته «تن‌جین شینوریو» که یکی از هنرهای رزمی بود، ثبت‌نام کرد. این رشته شامل ضربه زدن و گلاویز شدن می‌شد و به داشتن هارمونی، بیشتر تأکید داشت تا مبارزه کردن.

کانو پس از تحصیل در مدرسه «تن‌جین شینوریو» به مدرسه «کیتوریو» رفت و در آنجا تحت تعلیم «تسونتوشی ایکوبو» قرار گرفت. این زیرمجموعه از «جودبیستو» بسیار نرم‌تر و ملایم‌تر از رشته «تن‌جین شینوریو» بود که در آن بر ضربه‌های آزاد و تکنیک‌های سمبلیک و تکنیک‌های پرتاب کردن تاکید می‌شد. در این زمان کانو به مطالعه جامع در مورد سبک‌های دیگر جوجیتسو، مثل «سکی‌گوشی‌ریو» و «سیگوریو» پرداخت.

کانو اعتقاد داشت در بیشتر ورزشها، به تعلیمات ذهنی و روحی کمتر توجه شده است و این نکته را یک کمبود آموزشی احساس کرد.

کانو در سال 1880 بازنگری تکنیک‌های جوجیتسو را آغاز کرد و دریافت که با ترکیب کردن بهترین تکنیکهای مدارس رزمی مختلف و جمع‌آوری آنها در یک سیستم، می‌تواند یک برنامه تمرینی فیزیکی که شامل مهارتهای ذهنی و روحی نیز شود، پدید آورد. او اعتقاد داشت با حذف فنون خطرناک، سبک حاصل باید حالت مسابقه‌ای و رقابتی داشته باشد.

به این ترتیب کانو در سال 1882 با گردآوری مجموعه بهترین حرکات پرت کردن و زمین زدنِ سبک قدیم جوجیتسو و اضافه کردن حرکاتی که خود مبدع آنها بود و حذف تعدادی از تکنیکهای خطرناک، ورزش جدید خود، «جودو» را معرفی کرد.

او ورزش خود را «کودوکان جودو» نام نهاد. واژه کودوکان متشکل از کان=محل و سالن، دو=مسیر، کو=یادگیری است که در کل یعنی «محل یادگیری مسیر». همچنین جودو از کلمات زیر تشکیل شده است: دو=مسیر و جو= آرام و ملایم، یعنی مسیر آرام و ملایم. کانو مدرسه جودو خود را که کودوکان نام نهاده بود در معبد بودایی «ایشوجی» در توکیو تشکیل داد. برای رقابت بین مدرسه جوجیتسو و جودو، در سال 1886 مسابقه‌ای تدارک دیده شد که در آن دانش‌آموزان جودو به راحتی قهرمان مسابقه شدند که همین مسئله باعث برتری جودو نسبت به جوجیتسو گردید.

تقسیمات و گروه بندیهای مربوط به کودوکان جودو در سال 1887 کامل شد که در آن سه هدف اصلی «تمرینات فیزیکی»، «مهارتهای مبارزه» و «تمرینات روحی» دنبال می‌شد.

با شروع سال 1889، کانو ژاپن را به مقصد اروپا و آمریکا ترک کرد. او به منظور آموزش جودو و شرکت کردن در جلسه اعضای المپیک‌ها سفر کرد.

از سال 1892 به بعد شعبه‌های آموزشی جودو در سراسر دنیا گسترش یافت. در این سال «تاکاشیما شیداچی» یک سخنرانی در خصوص جامعه ژاپن، تاریخچه و گسترش جودو ارائه داد.