دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 12
عملیات داشت
کلیه عملیاتی را که در فاصله جوانه زدن بذر تا برداشت محصول انجام می گیرد عملیات داشت می گویند. این مرحله عبارت است از: آبیاری, تنک کردن, واکاری, خاک دادن پای بوته ها, سله شکنی, وجین کردن, کود دادن, مبارزه با حشرات و آفات, کنترل امراض و بیماریها و مبارزه با علف های هرز .
آبیاری:
بدون شک, کمبود آب در خاک یکی از عوامل مهم در محدودیت زراعت است . هدف از آبیاری اضافه کردن مقدار کافی و به موقع آب به محیط توسعه ریشه است تا گیاه بتواند آب را بسرعت و به مقدار مورد نیاز خود جذب کند. هر گاه نزولات آسمانی برای تامین نیازآابی گیاه کافی نباشد, آبیاری ضروری است. آب مورد نیاز برای آبیاری از منابع مختلفی مانند چاه های عمیق و نیمه عمیق، رودخانه, چشمه و قنات تامین می شود.
رطوبت خاک از سه منبع نزولات آسمانی, آبیاری و بالا آمدن آب تحت الارضی تامین می شود. وقتی آب جای تمام هوای موجود در زمین را می گیرد, می گویند مقدار رطوبت زمین به حد اشباع رسیده است. مقدار آبی که تحت تاثیر قوه جاذبه از لایه های خاک زراعی خارج می شود, به «آب ثقلی» معروف است.
مقدار آبی که ذرات آب قادر به نگهداری آن نیست و به سرعت وارد آب های تحت الارضی می شود و به سطح زمین بر می گردد, بر اثر تبخیر باعث تراکم املاح در سطح زمین و نمکی شدن و بایر شدن خاک می شود. مقداری از آب که با نیروی معادل ۳% اتمسفر نگه داشته می شود و گیاه آن را به سهولت جذب می کند «حد ظرفیت مزرعه» نامیده می شود و زمانی که گیاه نتواند آب جذب کند و پتاسیل آب در خاک برابر ۱۵- اتمسفر باشد, «نقطه پژمردگی دائم گیاه» است.
▪ زمان آبیاری:
اولین آبیاری معمولا پس از کاشت انجام می شود. زمانی که در زمین خشک بذر کاشته می شود آن را اصطلاحا «خشکه کاری» می گویند؛ ولی وقتی که بعد از تهیه بستر و قبل از کاشت آبیاری انجام شود و پس از آن بذر کاشته شود آن را «هیوم کاری» می گویند. نیاز گیاهان مختلف به آب و تحمل آنها در مقابل کم آبی متفاوت است و زمانی که مقدار آب کافی نیست، به اجبار، باید گیاه را به وضعیت کم آبی عادت داد و این عمل با آبیاری در فواصل طولانی تر ممکن است.
▪ روش آبیاری:
انتخاب روش آبیاری به بافت خاک, پستی و بلندی زمین, گیاه, روش کاشت, مقدار آب, شرایط محیطی و سرمایه گذاری اولیه بستگی دارد و انواع مختلفی را شامل می شود:
۱) آبیاری بارانی، با شبکه لوله کشی ثابت یا متحرک؛
۲) آبیاری سطحی، به شیوه قرغابی (سیلابی، نواری، کرتی) و آبیاری جوی پشته ای یا نشتی یا فارو یا ردیفی,
۳) آبیاری زیر زمینی، که در گلخانه ها و شالی ها به صورت زهکشی و آبیاری کوزه ای کاربرد دارد؛
۴) آبیاری قطره ای، که به دو صورت پیوسته و متناوب است؛
تنک کردن (Thinking) :
به غیر از عملیات آبیاری، گیاهان برای رسیدن به حداکثر رشد و توسعه خود و تولید محصول بیشتر می بایست نور کافی، دمای مطلوب، هوای تازه، مواد معدنی، و بسیاری دیگر از عوامل موثر را در طی مرحله داشت تا برداشت در اختیار داشته باشند برای مثال، کشت متراکم بذر ممکن است منجر به سبز شدن تعداد بوته های زیاد در واحد سطح و بوجود آمدن رقابت بین آنها ، برای دستیابی به منابع لازم برای رشد و نمو آنها گردد، نتیجه گیاهانی ضعیف و کوچک باعملکردی پائین به لحاظ کمی و کیفی حاصل می شود. یا در جائی که تعداد بوته در واحد سطح کمتر از حد مطلوب باشد گیاهان چوبی، غیر قابل خوراک (از لحاظ تغذیه دام) و نامرغوبی بوجود خواهد آمد. برای دستیابی به تراکم مطلوب در مزرعه یا بایستی میزان بذر کشت شده به دقت تنظیم و مصرف شود و یا اینکه با حذف بوته های اضافی و تنک کردن بوته ها با فواصل مناسب و معین در مراحل اولیه رشد یا پس از استقرار کامل گیاهچه ها به تعداد بوته کافی در مزرعه دست یافت. به چنین عملیاتی تنک کردن (thinning) گفته میشود که معمولاً توسط کارگر به کمک چاقو ، بیلچه یا داس به حذف بوته های اضافی در کنار هم پرداخته می شود. تنک کردن در مورد گیاهان وجینی مثل چغندر قند، پنبه، ذرت و غیره پس از اطمینان از رفع خطرهای احتمالی مثل سرما و تگرگ زدگی ، کاهش خسارت آفات و امراض ، عموماً طی دو یا سه نوبت جزء عملیاتهای ضروری به شمار می رود.
زمانی که گیاه کاملا استقرار یافت و بوته دارای ۲ تا ۴ برگ واقعی شد, این عمل انجام می شود. عمل تنک کردن باید قبل از اینکه بوته ها برای جذب آب و مواد غذایی به رقابت بپردازند و ریشه آنها در هم رود صورت گیرد, به طوری که علتی هم برای عمل از بین رفتن بوته ها وجود نداشته باشد. عملیات تنک کردن معمولا در دو یا سه نوبت انجام می شود. البته روش دستی پرهزینه و زمان بر است. ماشین های تنک کننده به دو صورت تصادفی و کنترل شونده عمل می کنند که هر کدام معایبی دارند.
واکاری:
عملی است که عکس تنک کردن، یعنی دوباره کاشتن قسمت هایی از مزرعه که به تعداد کافی بوته ندارد. گاهی بوته های اضافی کنده شده که خاصیت جابه جایی دارند در محل های خالی کاشته می شوند و گاهی هم دوباره بذرکاری می شود.
خاک دادن پای بوته ها:
در زراعت گیاهانی که شاخ و برگ زیاد دارند و به علت سنگینی بوته و کم بودن ناحیه توسعه ریشه ها، استقامت آنها در مقابل باد کم است، خاک دادن پای بوته ها سبب افزایش استقرار و استقامت آنها می شود. البته باید دقت کرد که به طور یکنواخت اطراف گیاه را بپوشاند. در سطوح کوچک، این کار با دست و با بیل یا ابزارهای دستی انجام می شود و در زراعت های ردیفی با نهرکن و مرزکش های دیسکی این کار را می کند.
سله شکنی:
در خاک های سنگین که درصد رس موجود در خاک زیاد است، بر اثر برخورد باران یا آبیاری خاکدانه ها باز و متلاشی و ذرات رس جابه جا می شوند. ذرات رس آزاد شده همراه با آب به داخل خاک وارد می شوند و نفوذپذیری لایه سطحی را کاهش می دهند که به این لایه سله می گویند.
سله پس از خشک شدن سخت و چروکیده می شود و ترک می خورد. بهترین راه مبارزه با سله, افزایش مواد آلی در خاک است. این کار را هم گاه کشاورز با استفاده از داس، کج بیل, فوکا، شفره، بیلچه، چنگک یا چاقو انجام می دهد و گاه این کار با استفاده از ماشین کولتی واتور یا تیغه های پنجه غازی یا فلمی یا کولتی واتورهای دوار یا چنگک های گردان که ممکن است یک ردیفه یا چند ردیفه باشند انجام می شود. البته باید مواظب بود که در این عمل خسارت چندانی به محصول زراعی وارد نشود.
وجین کردن:
از بین بردن علف های هرز با استفاده از وسایل مکانیکی را وجین نامند. بذر علف های هرز ممکن است از سال های قبل در زمین مانده باشد یا همراه با بذر زراعت اصلی داخل زمین شده یا به وسیله باد و آب و حشرات و مانند آن داخل مزرعه شده باشد. این کار به صورت دستی یا با ماشین آلات و کولتی واتورها انجام می شود.
وجین نشاء برنج
وجین کردن به منظورکندن علف های هرز در شالیزارهای برنج می باشد. معمولا این عمل به وسیله دست صورت می
گیرد . وجین در دو نوبت ، نوبت اول
15 الی 20 روز بعد از نشاء کاری ، نوبت دوم
