در یک نگاه انسانهاى برجسته دو گروه اند: یک گروه، انسانهایى هستند که در یک فضیلت داراى منزلت والا مى باشند، مانند متفکران بزرگى که تفکرات نو و برجسته اى به ارمغان آورده اند یا همانند عرفا و سالکانى که در سیر و سلوک و عرفان به مقامات بالایى دست یافته اند و یا سیاستمداران و حاکمانى که در رعایت حقوق مردم و تحقق آنها از خود گذشتگى هاى بزرگى نموده اند.
گروه دوم، انسانهایى هستند که برجستگى آنها نه در یک زمینه، بلکه در ابعاد مختلفى مى باشد، مانند حکماى بزرگى که در سیر و سلوک و عرفان نیز به منزلت والایى دست یافته اند و یا همانند سیاستمداران و حاکمانى که اهل تفکر و اندیشه نیز بوده اند و آثار مهمى از خود بر جاى گذاشته اند. بى تردید گروه اخیر، الگوهاى مناسب ترى براى دیگران هستند، زیرا اینان توانسته اند ابعاد مختلف انسانى را در هماهنگى با هم به گونه اى مطلوب و شایسته رشد دهند. حضرت على(ع) از این گروه است و بلکه برجسته ترین آنهاست. آرى! على(ع) در عین عبودیت، به یاد مردم بوده، براى احقاق حق مردم تلاش مى کرد. در عین مهربانى و رأفت با دوستان و مردم و حتى مخالفان، با دشمنانِ حق و ظالمان، سختگیر و خشمناک بود. در عین آخرت گرایى، زهد و دنیاگریزى، بر اساس مسؤولیت و وظیفه الهى به حکومت، سیاست و دنیا رو مى آورد، آنچنان که دنیاى وى عین آخرت و دنیاگریزى بوده است. آن حضرت با همه مُکنت و حکومتش، بر حفظ بیت المال و مصرف درست آن اهتمام مى ورزید و هیچ گونه تبعیض و مصلحت سنجى را روا نمى داشت. چنین اوصافى از آن حضرت بى شمار است، به گونه اى که حتى غیر
مسلمانان بر آن صحه گذاشته اند، براى مطالعه آنها، به کتابهاى نوشته شده در این زمینه رجوع شود.
به هر حال، ضرورى است که شخصیت و زندگى چنین انسانى بررسى شود تا روش درست زندگى کردن، ترسیم و آموخته شود، اما در یک نوشتار مختصرِ مقاله گونه، بررسى تمامى ابعاد این شخصیت غیر ممکن است، لذا تنها به مسأله حکومت آن حضرت، آن هم اصول و قواعد حاکم بر حکومت آن حضرت در برخورد با مخالفان و دشمنانش مى پردازیم.
على(ع) و حکومت
پس از توجه و بیعت مردم با امام على(ع)، ایشان حکومت را پذیرفته و به اداره جامعه اسلامى پرداخت. در این مدت تلاش نمود تعالیم اسلامى را تحقق بخشد و کژیها و ناراستیهاى پیش آمده پس از رحلت رسول خدا(ص) را از بین ببرد، چنانکه در آغازِ بیعت مردم و حکومت خود، مسیر و اهداف حکومتش را اعلام نمود. با وجود این، مخالفان و دشمنانِ زمامدارى آن حضرت، خاموش ننشسته و علیه آن حضرت توطئه مى کردند.
على(ع) و مخالفان
از ویژگیهاى حکومت علوى آن است که با یک مخالف و یا یک گروه از مخالفان روبه رو نشده بود، بلکه گروههاى مختلفى به علل و اغراض متفاوت با آن حضرت مخالفت ورزیدند. در یک تقسیم کلى مى توان آنها را به سه گروه اصلى معرفى کرد: قاسطین؛ ناکثین و مارقین.
این مقاله به صورت ورد (docx ) می باشد و تعداد صفحات آن 26صفحه آماده پرینت می باشد
چیزی که این مقالات را متمایز کرده است آماده پرینت بودن مقالات می باشد تا خریدار از خرید خود راضی باشد
مقالات را با ورژن office2010 به بالا بازکنید
مقاله امام على(ع) و اصول برخورد با دشمنان
