لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 8
جان درایدن
1700-1631
گرچه به نظر می رسید والدین جان درایدن طرفدار پارلمان مقابل پادشاه بودند، اما هیچ شواهدی موجود نیست که این شاعر در خانوادة سختگیر در امور مذهبی و اخلاقی رشد کرده باشد. پدرش مردی روستایی با دارایی متوسط بود که به پسرش تحصیلات یک نجیب زاده در مدرسه وستمینستر تحت نظارت دکتر ریچارد باسبی مشهور را ارائه داد، او عادت داشت از یک عصا یا چوب به عنوان کمک آموزشی در رساندن دانش و اطلاعات درست و منطقی زبان های آموخته شده و ادبیات به افراد تحت تعلیمش استفاده کند (در بین دیگر افراد جان لاک و ماتیوپریو بودند). درایدن از وستمینستر به کالج ترینسیتی، کمبریج رفت جایی که AB خود را در سال 1654 دریافت کرد. اولین شعر مهم او قطعات حماسی (1659) در یاد بود فوت کرام ول نوشته شد. سال بعد در Astraea Radux درایدن به هم میهنانش در جشن بازگشت چارلز دوم به تخت پیوست. در طی باقیماندة زندگی اش، درایدن کاملاً به چارلز و جانشین وی ، جیمز دوم وفادار باقی ماند.
درایدن چهره ادبی متبحر چهار دهه آخر قرن هفدهم بود. هر جنبة مهمی از زندگی دورانش- سیاسی، مذهبی، فلسفی، هزی-جایی در نوشته هایش بیان شده است. درایدن کمتر از شاعران دیگر شخصی بود. او اصلاً شاعر منزوی درون گرایی نبود، که به زمزمه های صدای خودش گوش کند و مشغول احساسات خودش باشد، بلکه او شهروند دنیایی بود که دربارة موضوعات عمومی، آشکارا اظهار نظر می کرد.
از آغاز تا پایان دورة زندگی ادبی اش، اشعار غیر دراماتیک درایدن نوعاً خاص تمرین اشعار بودند که وقایع ویژه برجستة علمی تاجگذاری ، پیروزی نظامی، مرگ یا بحران سیاسی را بزرگ داشت می نمود. چنین اشعاری، اجتماعی و تشریفاتی بودند نه فقط برای خود شخص بلکه برای ملت نوشته شده بودند. دستاورد عمدة درایدن به این شکل و شیوه، دو شعر دربارة بازگشت پادشاه و تاجگذاری وی بودند: Annus Mirabilis (1667) که پیروزی نیروی دریایی انگلستان بر آلمانی ها را بزرگداشت کرد و پایداری سخت اهالی لندن و پادشاه در طی آتش سوزی بزرگ هر دو از وقایع ((سال عجیب)) 1666 بودند، اشعار سیاسی سطوری دربارة مرگ اولدام 16840 او اشعار غنایی مثل ضیافت الکساندر بودند.
بین سالهای 1664و1681، درایدن عمدتا یک نمایشنامه نویس بود. تئاترهایی که جدید اجازه نامه گرفته بودند به رپرتوار(مجموعه) مدرن نیاز داشتند واو مصمم بود که این نیاز را برآورده سازد. او صادقانه اعتراف کرده بود که نمایشنامه هایش را برای خشنودی مستمعانش نوشته بود، که مثل نمایشنامه های شکسپیر نامتجانس یا متنوع نبودند بلکه به شدت از دربار و از مردم اهل رسم و مد برگرفته شده بودند. به سبک آن زمان، او نمایشنامه های حماسی هم قافیه می نوشت که در آن قهرمانان مرد وزن به طرز باورنکردنی جدید با انتخاب های بسیار مشکل بین عشق و افتخار مواجه می شدند؛ کمدی ها که در آن هر دو زن های عیاش در حاضر جوابی های گیرا و زنده مشغول بودند و آخر لیبرتی که برای شکل جدید دراماتیک وارد و معرفی شده، اوپرا بود. یکی از تراژدی های بزرگ وی، همه برای عشق All for Love (1677( در شعر سپیدیابی قافیه او برای وحدت زمان، مکان و عمل، آنتونی و کلوباترای شکسپیر را اتخاذ کرد. همان طور که مقاله شعر دراماتیک وی 1668 نشان می دهد، درایدن آثار نمایشنامه نویس های بزرگ یونان و روم، دوران رنسانس انگلیسی و فرانسه معاصر را به دنبال اصول فرضیه ای معقول و خوبی بررسی و مطالعه می کرد تا بر اساس آن درام جدیدی بنویسید که آن دوران نیاز داشت. در واقع هوش انتقادی خوب وی همیشه قدرت های خلاقانه وی را حمایت می کرد و از آنجا که او ادبیات را جدی می گرفت و از بحث درباره اش لذت می برد، تقریباً اتفاقی، او کسی شد که ساموئل جانسون آن را ((پدر نقد انگلیسی)) نامید. توانایی هایش به عنوان شاعر و نمایش نامه نویس او را مورد توجه پادشاه قرار داد که در سال 1668 وی را ملک الشعرای دربار ساخت. دو سال بعد، منصب تاریخ شناس دربار به ملک الشعرای وی به اضافه حقوق ثابت 200 پوند افزوده شد که برای زندگی اش کافی بود بین سالهای 1678 و 1681وقتی که تقریباً 50 ساله بود، درایدن استعداد بزرگش را برای نوشتن هجوهای رسمی کشف کرد.
یک نبرد با نمایشنامه نویس توماس شادول، اپیسود حماسی – ساختگی
Flecknoe Mac را برانگیخت که احتمالاً در سال 1678 یا 1679 نوشته شد اما تاسال 1682 منتشر نشد. به دنبال فشارهای گهگاه توطئه های کلیسای کاتولیک 1678 و پیامدهای سیاسی اش، هجوهای سیاسی عمده او Absalom و Achitophel (1681) و The Medal (1682) و حمله نهایی او به آدم بد هجو Absalom و Achitophel ، کنت شافتز بدی به وقوع پیوست. بیست سال تجربه به عنوان شاعر و
تحقیق درمورد جان درایدن
