لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 48
مقدمه
راه وسیله‌ای جهت جابجایی و حمل و نقل مسافرین و کالا و پایه گسترش اقتصادی در هر کشور می‌باشد. از دیدگاه باربری و حمل مسافر، به راه‌های زمینی، هوایی و دریایی تقسیم می‌شود.
راه زمینی
راه زمینی که با ویژگی خاص ساخته می‌شود، شامل راه (جاده) و راه‌آهن می‌باشد، که ذیلاً به توصیف آن پرداخته خواهد شد:
راه‌سازی زمینی، از پیدایش تمدن بشر آغاز شده است و پس از ساخته شدن چرخ که بزرگترین کامیابی بشر در دوران باستانی بوده، اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است.
قبل از پیدایش چرخ، جهت عبور چارپایان به ویژه در مناطق صعب‌العبور، مناطقی که زمین‌های سست و آب و هوای مرطوب داشته، مناطقی چون کویر که زمین‌های نمکزار، آبگیر و لجنی داشته است، ضمن انتخاب مسیر مناسب و امن نسبت به ساخت راه و کاروان‌سرا، اقدام می‌نمودند و با توجه به آثار باقیمانده از رومیان در بابل و غیره، برای ساختن راه و خیابان و محافظت از طغیان رودخانه‌های دجله و فرات، از آجر، ملات و قیرهای معدنی استفاده می‌نمودند و در مسیرهای گود و جاهایی که نیاز به خاکریزی داشته با ریختن مخلوط‌های شن و ماسه و قلوه‌سنگ در لایه‌های حدود 30 سانتیمتری و متراکم نمودن آن به روش آن زمان نسبت به ساخت راه اقدام می‌نمودند و جهت پایدار نمودن راه از خرده‌سنگ و ذخال چوب استفاده می‌کردند.
اکثر راه‌های شبکه‌ای کاروان‌رو در زمان حکومت صفوی ساخته و یا بازسازی شده‌اند. در بین راه، محل امن جهت استراحت کاروانیان، کاروانسراهای شاه عباسی ساخته شده که آثار آنها مشهود است. ساختمان کاروانسراها طوری ساخته شده که کاروانیان بتوانند بیشترین استراحت را داشته و بارهای خود را در سکوهای آن به راحتی تخلیه و مجدداً بار چارپایان نمایند.
در حال حاضر، شبکه‌های اصلی و راه‌آهن، اکثراً با اصول فنی و با شکل منظم ساخته شده است. نخستین کلنگ راه‌آهن سراسری در ایران روز بیست و سوم مهرماه 1306 به زمین زده شد و پس از 11 سال، روز سوم شهریور 1317 راه‌آهن 1389 کیلومتری تهران ـ قم به اهواز و بندر شاپور افتتاح شد.
جسم راه
جسم راه از دو قسمت تشکیل شده است:
بستر و زیرسازی
روسازی
1) بستر راه
قبل از احداث راه ضروری است که مطالعات نقشه‌برداری، مسیریابی و غیره تعیین و پس از تهیه نقشه‌های لازم و رسم خط پروژه محل‌های خاکبرداری و خاکریزی مشخص شده و ضمن پیاده نمودن نقشه در محل نسبت به اجرای عملیات و بسترسازی اقدام گردد:
هنگام عملیات اجرایی دقت شود که لوله‌های آب، گاز، نقت، کابل برق، تاسیسات نظامی، تاسیسات و ابنیه فنی مهم موجود در کنار جاده از صدمات احتمالی در حین عملیات بسترسازی مصون بمانند.
در کل مسیر جاده، خاک‌های نباتی برداشته شده و اگر ریشه اضافی در خاک باقی بماند، به طریق مناسب خشکانده شده و در صورتی که ابنیه مزاحم، آشغال و زباله و غیره در مسیر است، پاکسازی گردند. خاک‌های نباتی و آشغال و نخاله‌های بنایی برداشته شده در محل‌های مناسب تخلیه شوند.
اگر مسیر راه از باغ، باغستان و جنگل می‌گذرد، لازم است در حریم راه درختان قطع و ریشه‌های آنها معدوم شوند. طول شاخه‌های درختان در حریم مسیر نباید بیش از 5 متر باشد و اگر خطوط لوله و غیره از مسیر راه می‌گذرند، محل آنها تغییر یابند.
در صورت وجود چاه آب، قنات و یا چاه‌های خشک و متروکه در مسیر راه ضمن رعایت کلیه مسائل نسبت به تغییر مسیر قنات و پر کردن چاه‌ها و چاله‌های ناشی از کندن ریشه درختان اقدام شود. چاه‌ها و چاله‌ها باید به صورت لایه لایه پر و متراکن شوند.
لازم است کلیه عملیات خاکبرداری بر اساس نقشه‌های اجرایی باشد و خاک‌های حاصل از آن به مصرف خاکریزی برسد و چنانچه قابل مصرف در خاکریزی نیست، در محلی مناسب که جای کشت و املاک شخصی مردم نباشد، دپو کرد.
باید از احداث راه در مسیر زمین‌های سست، لجنی، خاک‌های ریزشی، زمین‌های گچ So4Ca, 2H2o، مسیرهای سیل‌گیر، برف‌گیر و بهمن‌گیر، ماسه‌زار و بادگیر، پرتگاه و ماسه بادی روان خودداری کرد. اگر به اجبار لازم است مسیر راه در محل‌های یاد شده قرار گیرد، اصول فنی و ایمنی در عملیات راه‌سازی و مقاوم کردن بستر راه صورت پذیرد. بدین منظور، لازم است که در مسیر راه مطالعات ژئوتکنتیک با حفر گمانه تا عمق مورد لزوم و یا حداقل 2 متر و نمونه‌برداری و آزمایش‌های لازم انجام شود تا در صورت نامناسب بودن خاک زیرسازی و بستر، نسبت به تعویض مسیر و یا تعویض خاک و عملیات فنی دیگر اقدام شود و اگر نتایج آزمایش، نشانه مرغوب بودن مصالح باشد، از مصالح به عنوان خاکریز استفاده
دانلود تحقیق کارخانه آسفالت 48 ص
