چکیده : امروزه تنوع زیستی کشاورزی، به شکل های گوناگونی رو به نابودی است که نه تنها گیاهان، حیوانات و بوم نظام های کشاورزی در حال انقراض اند، بلکه فرهنگ های سنتی موجود نیز در بسیاری از نقاط جهان در حال اضمحلال هستند. عملیات کشاورزی به شیوه ی سنتی که از قبل وجود داشته و همچنان ادامه دارد، تأثیری قابل توجه بر آینده ی گونه های وحشی و زراعی داشته است. در حال حاضر، تلاش های گوناگونی برای حفاظت از تنوع زیستی کشاورزی در حال شکل گیری است که به نظر کافی نمی رسد. مدیریت سنتی تنوع کشاورزی در جوامع کشاورزی، یک راه حل حد واسط است که می تواند به عنوان یک سازوکار مؤثر در جهت حفظ این منابع ارزشمند مورد استفاده قرار گیرد. کشاورزان سنتی علاوه بر اعمال مدیریت مستقیم بر تنوع گیاهی، از طریق مجموعه فعالیت هایی نظیر: انتخاب مکان، آیش گذاری و تناوب، استفاده از مواد اصلاح کننده، غرقاب، سوزاندن، مالچ گذاری، استفاده از بسترهای مناسب و دستکاری در سایه ی موجود به مدیریت محیط و به خصوص مدیریت خاک می پردازند که برخی از این مدیریت ها آثار مثبتی روی تنوع زیستی کشاورزی داشته و در بلندمدت نیز پایدار بوده اند. لذا مقاله ی حاضر که به روش مروری تدوین شده است در پی آن بوده است که اهمیت مدیریت سنتی کشاورزی را در جهت حفظ و بهبود کیفیت تنوع زیستی کشاورزی بررسی نماید.
واژه های کلیدی: دانش سنتی، تنوع زیستی کشاورزی، مدیریت منابع کشاورزی
مدیریت سنتی تنوع زیستی کشاورزی
